SLOGANLARLA BÜYÜDÜK

İki sene önce bizim çocuk 65 aylıkken okula başladı. Her gün soruyorum, "Yavrum bugün ne öğrendin?" Cevap: "Oyun oynadık..."

Böyle tam 3 ay geçti. Okuma yazmayı öğrenmeye başlamaları 3 ayı da geçti.

65 ay dediğin 6 yaş demek.Tabletin telefonun tozunu attıran bizim çocuklara bebek muamelesi yaptılar, tam 3 ay oyundan başka bir şey öğretmediler. Pardon, başka bir şey öğrettiler, şiir. Daha doğrusu öğretme diyemeyiz, ezberlettiler.

Ne şiiri olacak, tabii ki çok yaşa, kel başa şimşir falan fıstık işte. Mantığa bak ki, çocuğu şiir ezberleyebilecek kapasitede görüyorlar ama alfabeyi ezberleyecek kapasitede görmüyorlar.

Tabii bir de meşhuur andımızı öğrendiler, pardon ezberlettiler. Ezberlememek ne mümkün, 30'lu yaşlardaki müzik öğretmeni hamfendi, öyle bir "rahat, hazırol" çekiyor ki, 'bacım askerliğini nerde yaptın' diye soracaktım nerdeyse!

Ben askerde bu kadar sert komut veren bi çavuşu tanıdım. O da nöbetçi subay ortalarda görünmüyorsa kendini bölük komutanı değil tümen komutanı zannediyordu.

Andımız kaldırıldı diye "vatan bölünüyor" yaygarası kopardılar, fitneyi ateşe verdiler.

Zaten baştan ayağa fitne ülkesi olmuşuz, her yanımız kıvılcım dolu. Körüğe bile gerek yok, bir üflemek yetiyor.

Anladım ki ne kadar çok "değer"in varsa o kadar çok fitne potansiyeli var. Bir ülkenin, milletin elbette yüksek değerleri olur. Fakat önüne gelen nesneye, şahısa kutsallık atfedersen, okul merdivenlerinden sınıfa girinceye kadar resim şiir kalabalığından çocukların başı döner. Zaten bu kadar mesaj arasında kalan çocuk zihni de komple hepsini reddetmeye meyleder.

Çocuğa 100 tane slogan ezberleteceğine, 1 tane değişmez kural öğret. De ki: Yavrum kul hakkı var, her yaptığının hesabı var unutma! Bu kural onu bu dünyada değil öbür dünyada da kurtarır.

65 aylıkken bile değil, daha 65 günlükken başlayan sloganvâri hayat tarzı 65 yaşında da peşini bırakmıyor. Allah korusun ondan sonra da ölüm döşeğinde "Kelime-i şehadet" getirmeye dilin dönmüyor. Son nefeste şiir mi okuyacaksın, andımızı mı mırıldanacaksın?

Çünkü son nefes gelip kapıya dayanınca, "Türk'üm" demenin bir manası yok artık. Ama "Doğruyum" demek, diyebilmek önemli. Eğer gerçekten doğru idiysen kurtuldun...