Ara ki bulasın

Hep başkaları, başkalarının hayatları, başkalarının mutlulukları göze çarpıyor. Bizim sahip olduklarımız, zaten olmaları gerekiyormuşçasına veya hiç yokmuşçasına görünmüyor. Arıyoruz ama bulamıyoruz…

 

Seyahate çıkan iki adam aynı trende karşılaşır ve arkadaş olurlar. İkisinin de gideceği yer aynıdır ve yolculuk bir hafta sürecektir. Bir gün, iki gün, üç gün derken nihayet yedinci günün sonunda yolculuk bitmiş ayrılma vakti gelmiştir. Trene binen ilk yolcu diğerine der ki:
- Arkadaş, bir haftadır birlikteyiz beni tanıdın mı?
- Hayır, tanıyamadım.
- Ben ünlü bir eşkıyayım ama siz benden de büyük bir eşkıyasınız ve siz bu yolculukta benim öğretmenim oldunuz.
- Nasıl?
- Bir şey elde ederim umuduyla üst üste yedi gün uyuduğunda üzerini, mola verdiğimizde ise çantanı didik didik aradım ama hiçbir şey bulamadım. Bu kadar uzun bir yolculuğa bomboş cüzdan ve hiçbir değerli eşya almadan mı çıktın?
- Hayır tabii ki; hayli kıymetli bir elmasım, birkaç da altın akçem var.
- O zaman neden ben bu kadar çabama rağmen onları bulamadım?
- Ne zaman dışarı çıksam elmasımı ve altın akçelerimi senin çantana koydum. Ve sen bir hafta boyunca benim çantamı karıştırdın ama kendi çantana bakmak aklına gelmedi. Benim çantamı didikleyeceğine kendi çantana odaklansaydın aradığını bulmuş olacaktın; ama yapmadın!..

 

Yaradan her gün çantamıza yeni umutlar yeni mutluluklar koyar ama bizim çantamıza bakmayı ihmal ettiğimiz için görmeyiz! Belki de çoğu insanın temel sorunu bu.

 

İnsan başkalarına bakmayı bırakıp kendine döndüğü gün aydınlanır. 
Kişi eğer içindeki kötü hırsı yenip, imrenmeyi aşıp hasede varan hastalıklı duyguyu ortadan kaldırıp şükrü idrak eder ve kendi yolunda ilerlerse hem yol boyunca huzuru, hem de yolun sonunda başarı ve mutluluğu yakalayacaktır…

Ninem diyor ki; Bazen göz görmez burnunun dibindekini, kulak işitmez yanı başındakini