Hayvana şefkat...
10 Ekim 2017 02:00
Tirmiz’de dünyaya gelen Hakîm-i Tirmizî hazretleri, büyük hadîs İmâmıdır.
Tasavvufta da yüksekti derecesi.
Tevâzu sâhibiydi...
Kaçardı dünyadan.
Herkese karşı çok şefkatliydi.
Hattâ hayvanlara bile...
Ev olarak küçük bir “kulübesi” vardı ki kapısı bile yoktu bu yerin.
Bir “perde” asılıydı kapı yerinde.
Bir sene hac için, terk etti kulübeyi.
O ayrılınca bir “köpek”, birkaç yavrusuyla mekân tuttu burayı.
Mübârek zât hacdan döndüğünde kulübesinin işgal edildiğini gördüyse de merhametinden ilişmedi hayvana.
Rahatsız etmek istemedi.
Oynatmak istemedi onu sıcak yerinden.
Ancak kendisinin de sığınacak bir yeri yoktu bu kulübeden başka.
Köpeği kovmak da, hiç içine sinmiyordu.
Kalbinden;
"Belki kendiliğinden çıkar" dedi.
Ve bekledi biraz oralarda.
Fakat çıkmıyordu hayvan.
Gitti, dolaştı bir müddet.
Dönüp yine geldi.
Çıkmadığını gördü.
Biraz daha dolaştı.
Köpek yine çıkmadı.
Velhâsıl çıkmaya hiç niyeti yoktu hayvanın.
O gece tam “seksen” defâ gitti, geldi. Yine de köpeğe ilişmedi.
Nihâyet sabaha karşıydı.
kendiliğinden çıktı hayvan.
O zaman girebildi kendi kulübesine...