Ayna ayna söyle bana...

Bilmeye kendinden başlamalı insan...

Başkalarına, başkalarının hayatlarına ‘büyüteç’ tutmadan önce kendine ‘ayna' tutmalı insan.

Ki anlasınlar; gördükleri, ahkam kestikleri, yendikleri belki de ta kendileri...

Taaa eski zamanlarda, aynanın ilk keşfedildiğinde; şehre inen bir Erzurumlu hayatında ilk kez gördüğü aynayı şaşkınlıkla incelemiş...

Aynadaki yansımasını vakitsizce kaybettiği kardeşine benzetmiş... Hiç düşünmeden bir ayna almış. Evine döndüğünde yatağına oturmuş;

"Vay benim gardaşım. Kaderde seni tekrar görmek de varmış" diyerek aynaya sarılıp uyumuş...

Adam uyurken karısı gelmiş; 

"Hele benim herif neye sarıliir?" deyip aynaya bakmış.

Kadın da aynada kendini görmüş. Telaşla dooğru kaynanasının yanına koşmuş;

"Ana bak, oğlun şeerde başka bir karı bulmuş! Resmine sarılıp da uyiir."

Kaynana demiş;

"Ne diirsin gelin? Ver bakiim şunu!"

Kaynana almış, aynaya bakmış...

"Vış! Bu ne?" demiş, "Bulduğu karı da anam yaşında var. Bi şeye de benzemiir. Sen gel bakiim benle..."

Gelini de kaptığı gibi muhtarın yanına gitmişler.

"Muhtar efendi benim oğlan şeerden bi kadın bulmuş. Karısına da resmini getirmiş. Karı desen, bi şeye de benzemiir!"

Muhtar demiş;

"Ne karısıymış verin bakiim resmini?"

Kaynana aynayı vermiş muhtara. Muhtar aynaya bakmış bakmış:

“E bu resimdeki karıya hiç benzemiir. Benzese benzese hıyara benziiir!!!”

 

 

Ninem diyor ki; El elin aynasıdır.