Başı dram sonu müzikal

 

Tükenmişlik sendromu diye hastalık var ve onu ilk yarıda dibine kadar yaşadı Galatasaray… Yönetimden başlayarak bütün çalışanlarının ve hatta Florya’daki bahçıvanın bile ‘ölüp yeniden doğması’ gerekiyor... Sayın ‘Kulüpler Birliği Başkanı’ başta olmak üzere herkesin kendiyle yüzleşmesi ve dünkü ilk yarının hesabını vermesi gerekiyor...

Bu iş öyle tedaviyle, uygulanacak kürlerle geçiştirilebilecek gibi bir hastalığa benzemiyor…

Maç öncesi tahminim; Okan Buruk’un rakibe göre planlar geliştirebilen bir teknik adam olduğu ve kimin ne kadar ve nasıl oynayacağının seyreden, maça gelen, hatta uçan kuş ve sağır sultanın bile tahmin edebileceği bir Galatasaray seyredeceğimiz şeklindeydi...

İlk yarı beni yanıltmadı...

Baskıya niyetlenen ama özgüven problemi yaşayan Galatasaray ağız tadıyla bir pozisyon bile bulamadan golü kendi kalesine atıverdi...

Hiçbir şey üretemeden ikinciyi de buyur etti ve olay bir çöküntüye döndü...

Topsuz oyunu hiç olmayan, pas kalitesi yerlerde sürünen, hızını kaybetmiş bir takımın bütün bunları eksiksiz yapan bir rakibi karşısında tükenişine tanık olduk ilk yarıda...

Eskiden yenilirlerdi...

Dün gece ilk 45 dakika ezildiler...

Umarım bundan sonraki hedefleri Ziraat Türkiye Kupası olur diye düşünürken ortaya bir isyan oyunu çıktı...

Önce Fernando sonra Gomis’in füzeleri takımı kendine getirdi. Bu dakikadan sonra ise sahanın tek hakimi Galatasaray’dı. Çizgiden çevrilen topu Belhanda kaleye gönderirken zorlanmadı, zira Feghouli de maç biterken tabelayı ‘geri dönüşe yakışan’ bir sayıya çıkardı. 

İkinci yarıda ortaya çıkan ‘isyan futbolu’ hastalığı tedavi eder mi bilemem ama en azından yerlerde sürünen ‘özgüven’ meselesini hallettiği kesin…

Yapılan her hamle ikinci yarıda tuttu ve Galatasaray adeta kendi küllerinden doğdu...

Siz Google’a Prometeus yazın ve okuyun ki ; ancak o zaman anlaşılır Galatasaray’ın bu isyanının nedeni…

 

MAÇIN ADAMI: 12. adam!