Ondokuzsıfırbeş

Doğum gününde şampiyon olmak ve tüm mayıslara sahip olabilmek Galatasaray’ın en özel hasleti olsa gerek...
Ana sütü ak’tır...
Bu şampiyonluk da ana sütü gibi helaldir... En yukarıdaki dört takım kol kola girmiş halay çekiyor ve Cüneyt Çakır başlama düdüğünü çaldığında Galatasaray yerini koruyor...
Yani şampiyon olarak başlıyor maça...
Öte yandan Fenerbahçe’nin; hem Fatih Terim’in takımından hem de Fatih Terim Stadı’ndan iki ‘işine gelen’ haber bekliyor olması da kaderin bir başka cilvesi olsa gerek...
İlk kırk beş dakikanın bir analizini yaparsam; Göztepe bildiğimiz futbolunu son derece etkili ve aktif biçimde oynadı. Galatasaray ise çıkarken top kayıpları ve ilerideki baskıda eksik kalan Feghouli nedeniyle oyunu beraberliğe kilitledi. Bunda savunma özenini çok dikkatli uygulayan haftanın liderinin ayak parmaklarına kadar stres ve hesap yapma sıkıntısını hissettim.
Fernando ve Feghouli eksik, Linnes ise deparlarını sonlandırırken sürekli kâğıttan bebek gibi kaldı...
Diğer statlardan gelen haberler ise son derece tehditkâr ve stres üreten cinstendi...
Ana fikrinin tersine önce maçı tutan ve direnen Galatasaray ikinci yarının kolları sıvayan tarafı oldu ve maçı bir gol kralı ile ‘en çok gol atan yabancı’ unvanı ve de kocaman bir kupa ile aldı götürdü...
Bir hatası dışında iki kez kendisine iş düşen Muslera kalesinde direncin doruklarında geziniyordu, Belhanda gibi bir soğukkanlılık abidesi bile takımını ateşliyor, Gomis savunuyor, Serdar hücum ediyor...
Ne diyeyim!..
Bu kadar sıkıntılı bir sezonda etrafına kaplan gözleriyle bakan bir teknik adam mesleki kariyerinin en tepesine çıkıyor ve şampiyon oluyor...
Taraftarını sokaklara döküyor…
Yıkılsın dünya diyor…
Şimdi merak ediyorum…
Yarın akşam Ali Sami Yen’de kupa verilecek ve acaba mahkemelik olduğu bir abideye o kupayı Sayın Federasyon Başkanı nasıl verecek?..
Atar ve kaçar mı dersiniz?