"Ben bu çocukları çok sevdim"

A -
A +
“Kızınız burada sadece öğretmenimiz değil, bizim hem evladımız hem çocukların ablası olacak...”     Biz babamla birlikte Artvin’in merkez köyünde köylünün büyük izzet ve ikramı arasında bir hafta geçirmiş olduk… Bu sürede ben okula devam ediyordum babam da geziyor dolaşıyor köylülerle sohbet ediyor etrafı tanımaya çalışıyordu. Fakat inanır mısınız bizi sanki o köye yeni gelmiş değil, kırk yıllık orada kalıyormuşuz gibi bağırlarına bastılar. Biz artık lojmanımızda kalmaya niyetleniyorduk ama daha çocuklar okula gelir gelmez birbiriyle “ne olur bize gel” diye sıra kavgası yapıyordu: “Öğretmen ablam bu akşam bize misafir olacaksınız, ne olur...” Beni bir abla gibi babamı eski bir dostları gibi görüyor bizi paylaşamıyorlardı... Çabucak geçen bir hafta sonra babamla oturup konuştuk. Babam “kızım eğer istersen istifa edip evimize dönebiliriz” deyince ben kabul etmedim ve babama dedim ki: “Babacığım ben burayı bu insanları, bu çocukları çok sevdim. Burada şimdilik kalmaya karar verdim. Sen eve dön, ben ileride istifaya karar verirsem ve buradan ayrılacak olursam sen gelirsin ve beraber döneriz” dedim. Babam da “sen bilirsin kızım” diyerek beni bırakıp dönmeye karar verdi. O akşam yine muhtar amcayla konuşup durumu ona anlatınca muhtar, babama şunları söyledi: “Beyim bu sizin kızınız ve karar sizin. Ama sakın istifa edip buradan gitmek gibi bir düşünceniz olmasın. Siz gidin gözünüz arkada kalmasın. Kızınız burada sadece bizim öğretmenimiz değil, hem bizim evladımız hem çocukların ablası olacak...” Babam ertesi gün bütün köyün katıldığı ve merasim gibi bir uğurlamayla memlekete döndü. Ben de kalmaya ve öğretmenliğe devam ettim... Bir haftalığına gidip istifa edeceğim köyde tam üç yıl kaldım. Oranın insanları beni evlat gibi gördüler. Ben de onları bir aile kabul ettim... Evlenmek üzere oradan ayrılırken büyük küçük herkes beni ta Artvin’e kadar gelerek yolcu etti… O öğrencilerimin benden ayrılırken boynuma sarılıp ağlamalarını unutmam mümkün değil. Aradan bunca yıl geçmesine rağmen görüştüğümüz öğrencilerimiz var. Ben orayı ve o insanları bana yaptıkları iyilikleri nasıl unuturum? Nerede bir Artvinli görsem bir hemşehrimi, bir yakınımı görmüş gibi oluyorum. Öğretmen kızımızın babası bana döndü “Gördün mü Aslan Bey biz Artvin’i ve Artvinliyi niye çok seviyoruz” dedi. Bu anlatılanları dinleyince bir Artvinli olarak gururlandım, sevindim...             Aslan Torun-Balıkesir
UYARI: Küfür, hakaret, bir grup, ırk ya da kişiyi aşağılayan imalar içeren, inançlara saldıran yorumlar onaylanmamaktır. Türkçe imla kurallarına dikkat edilmeyen, büyük harflerle yazılan metinler dikkate alınmamaktadır.