Yoksa bir hayal mi bu?..

“Otobüsün arka tarafından koridoru dolduran yolcular arasında zar zor ön tarafa ilerledim...”

 

Muavine dedim ki: “Delikanlı git o bayana rica et; bir abi var dizleri ağrıyormuş bel fıtığı varmış bu zor zamanda biraz yardımcı olabilir misiniz diye sor!”

Muavin yine konuyu taca attı:

“Abi beni bu işe karıştırma. İstiyorsan git kendin anlat derdini. Sen ikna edebilirsen, o da razı olursa eyvallah. Yoksa bu konu beni aşar!”

Muavin haklıydı. Otobüsün arka tarafından zar zor ilerledim:

“Affedersiniz bayan otobüs çok kalabalık, koridor bile dolu. Sakıncası yoksa…”

Elindeki kitabı kapattı başını hafifçe çevirdi. Aman Allah’ım hayal mi görüyordum?

“Sen! Ayfer! Sen…”

Düşmüşüm bayılmışım… Kendime geldiğimde o koltukta oturuyor buldum kendimi.

Kız bana bir şeyler izah etmeye çalışıyordu ama ben bir olmazı, bir yıkımı yeniden yaşıyordum. Otobüsteki diğer yolcuların gözleri benim üzerimdeydi.

Otobüs şoförü dikiz aynasından bakıyor; bir taraftan da sesli düşünüyordu:

“İsterseniz bir kenara çekeyim, bir ambulans çağıralım!..”

Ben tek bir kelime dahi söyleyemiyordum. Gözlerim yanımdaki kızdan başkasını görecek hâlde değildi…

Yıllar sonra Ayfer ile pardon Ayten ile tanışmamız böyle olmuştu. Yıllar önce kara topraklar altına gözyaşlarımla gönderdiğim Ayfer’i bir otobüsün boş koltuğunda Ayten olarak bulmuştum.

Kâbus dolu günlerim artık bitmişti. O gün İzmir’e nasıl vardığımı hâlâ bilmiyorum. Kilometreler sanki metre, saatler dakika olmuş çabucak İzmir’e varmıştık. Ben anlattım o dinledi o anlattı ben dinledim. Anlattıklarımdan oldukça etkilenmişe benziyordu. Belli etmemeye çalışsa da zaman zaman elinin tersiyle gözyaşlarını silmeye çalışıyordu.

Ayten, Ayfer’in kuzeniymiş. İzmir’de beraber büyümüşler. O da Ayfer’in genç yaşta bir trafik kazasına kurban gitmesine hâlâ inanamıyormuş.

Ayfer’in ölümüyle birlikte benim gibi yıkım yaşamış. Şimdi Ayten ile temiz bir arkadaşlığı güçlü temeller üzerine kurmaya çalışıyorum. Bunu başarabilir miyim Allah bilir. Kaderimizde neler var inan bilmiyorum dostum...”

Kan kardeşim Murat’ın anlattıklarından sonra ben de dayanamadım. Şimdi dualarım Ayten ve Murat için. Umarım Murat, Ayfer’de kaybettiği mutluluğu, o boş koltukta rastladığı Ayten’de tekrar bulur. İnşallah acılar denizinden mutluluk deryasına kavuşurlar...