Otostop yapan gençler

 “Arabaya bindiklerine pişman olduklarına bildiği duaları okumaya başladıklarına emindim...”

 

Kadere inanmak, imanın altı şartından biridir. Rabbim son nefesinde imanla ölmeyi imanın altı şartını hakkıyla yerine getiren kullardan olmayı nasip eylesin.

Özel arabam ile Kütahya’dan Eskişehir’e doğru yol alıyordum. Daha birkaç kilometre gitmiştim ki bir grup üniversiteli genç el kaldırdı.

Durup durmama konusunda bir an tereddüt ettikten sonra otostop yapan gençlere kıyamadığım için acı bir fren yaparak on beş yirmi metre uzaklarında da olsa durabildim. Koşarak yanıma gelen gençler,

“Abi Eskişehir’e mi gidiyorsun?” dediler.

“Evet, haydi atlayın da trafiği altüst etmeyelim. Hepinizi araba almaz amma ilk binenler benimle gelir. Arabaya binemeyenler kusura bakmasınlar bu araba beş kişiliktir” dedim.

Bir grup genç arabaya hücum etti. Ama yalnızca dört tanesi binebildi.

Ön koltuğa oturan delikanlı ile bir müddet sohbet ettikten sonra gözlerim iç dikiz aynasından arka koltuğa kayıverdi.

Aman Allah’ım gözlerime inanamıyordum. Bu oydu emindim. İç dikiz aynasına o kadar çok bakmıştım ki yola bakmayı unutmuştum. Direksiyon hâkimiyetini kaybedip şarampole yuvarlanmaktan son anda kurtarmıştım.

Arabadaki gençler de şaşkına dönmüştü. “Aman abi dikkat et!” derken içlerinden arabaya bindiklerine pişman olduklarına bilenlerin bildiği duaları okumaya başladığına emindim.

Ben bunları düşünmeye başlamıştım ki yanımda ön koltukta oturan genç dayanamadı:

“Abi sen iyi misin? Umarım hasta uykusuz falan değilsindir? İstersen biraz duralım yüzünü falan yıka kendine gelirsin” dedi.

“Yok bir şeyim, bir anlık dikkatsizlik” deyip yola devam ettim.

Bir müddet yaşadığım şarampol tehlikesinin etkisiyle sessiz sedasız yol aldıktan sonra bu sessizliği yine ben bozdum.

“Gençler sizlerin de sohbetine doyum olmuyor. Ben 'yanımda bir yoldaş sohbet edeceğim birileri olsun yalnız yolculuk etmeyeyim' diye sizleri arabama aldım amma şimdi görüyorum ki yalnız yolculuk etseydim arabam bundan daha sessiz olmazdı. Sizlerin anlatacağı bir şeyler yok mu? Örneğin sizler üniversitede hangi bölümlerde okuyorsunuz. Her gün Eskişehir’e böyle gelip gidiyor musunuz?” dedim.

Benim bu çıkışım karşısında arabada her kafadan bir ses çıkmaya başladı.

Herkes kendine göre bir şeyler söylüyordu. Benim kulağım ise az önce dikiz aynasından kendisine bakarken şaşkınlık içerisinde kaldığım ve büyük bir kaza yapmaktan son anda kurtulduğum o kızdaydı!.. DEVAMI YARIN