Yetenekli Kalemler

Aslında yazının başlığına bakarak “bencillik egosundan nasıl kurtulmalıyız?” sorusuna cevap aramak istediğimi belirtmeliyim.

Hayat insana görmediklerini gösteriyor, duymadıklarını duyuruyor. Şöyle bir düşünüyorum da başına derd ü bela gelmeyen kimse yok. Bize düşen bu dertlerimize ve sıkıntılarımıza çare aramak olmalı. Sürekli veryansın edip suçu başkalarına atmak en kolayı. Mesele taşın altına elini koyabilmekte. Bununla birlikte elimizdekinin kıymetini bilmekte. Elimizin altındakilere şükretmekte. Hani derler ya dinin yarısı sabır, yarısı şükür diye işte buna tam olarak inanmalıyız...

Haberlerde yaygın olarak yer alan suç makinesine dönüşmüş insancıkları ibretle okuyor izliyoruz. Suça Karışan Çocukları ve Ailelerini Koruma Merkezi’nin (KORDEM), Çocuk Ağır Ceza Mahkemesi ile Ege Üniversitesi’nin birlikte gerçekleştirdiği bir çalışmanın sonuçları, çarpıcı ve aydınlatıcı bilgileri ortaya koyuyor.

Hem dünyada hem de evrende gerçekleşen her şey Allahü teâlânın rızası ve kudretiyle olur.

Saran, o bilindik orta yaşı üstü yöneticilerden biriydi. Taşrada doğmuş, akademi görmemiş ama bir şekilde hırsla koşarak Avrupa merkezli seyahat acentesinin Reklam Şefliği koltuğuna ulaşmıştı. Başarılı sayılırdı ama çok büyük bir zaafı vardı; Kadınlar...

Eski asırlarda ulaşım zor idi. İnsanlar yakınlarını ziyaret etmek için yürüyerek, eşek, at ya da deve ile ulaşım sağlıyorlardı. Günümüzde dünyanın her tarafına 1 günde ulaşmak mümkün. İletişimin, ulaşımın bu denli kolaylaştığı çağımızda 9 günlük bayram (?) tatilleri toplumu miskinliğe, uyuşukluğa, tembelliğe sevk ediyor.

Nerede o eski bayramlar demek yerine bugün bayramı sen yaşayabilir ve ziyaret ettiğin ve bayramlaştığın kimselere bayramı yaşatabilirsin. Düşünsene bir bayram ziyaretinde bulunduğun hasta ise moral bulacak, yaşama sevinci oluşacaktır. Yaşlı ise yaşlılığın verdiği üzüntü, gam ve kederden kurtulacak, büyük olarak kendini saydığınız için sizinle gurur duyacaktır.

Bugün bayramın ikinci günü. Bayramınız mübarek olsun. İnşallah bütün okuyucularımıza daha nice huzurlu sağlıklı ve mutlu bayramlar diliyorum.

İnsanın ruh dünyası çok farklıdır. Değişik duygu içinde olduğumuzda bazı hataları yapma durumu olabilmektedir. Akıl ikinci plana atılıp duygunun hâkim olduğu durumda yanlış yapma ihtimali artmaktadır.

Eskiden fotoğraf albümleri vardı. Bir kitaplık rafında eski bir sandıkta veya bir koltuk altında. Misafir oturmalarında o albüm çıkar, eski anılar yâd edilir, hatıralar anlatılırdı. Şimdi günümüzde fotoğraflar da dijitalleşti. Bir fotoğraf atıyoruz ailemiz, arkadaşlarımız herkes anında görüyor sosyal medya üzerinden. Tazecik bir fotoğraf ama ruhu yok. Çünkü fotoğrafı ilk defa gören kişilerin yüzündeki duyguyu dijital görsellere bakarken göremiyorsunuz. Fotoğrafın bir ruhu olmuyor o zaman bir anısı da...

Vassaf-Zade Mehmed Esad Efendi Osmanlı âlimlerinden ve seksen sekizinci Osmanlı Şeyhülislamıdır. Babası Şeyh İsa Hazretlerinin torunlarından Osmanlının Yetmişinci Şeyhülislam olan Vassaf Abdullah Efendi’nin oğludur. 1707 yılında İstanbul’da dünyaya gelir. 1778 yılında İstanbul’da vefat eder.  Cenaze namazı Fatih camisinde büyük bir kalabalık cemaatle kılınır. Eyüp sultan civarında babasının kabrinin yanına defnedilir.

Bazı alışkanlıklarımızı ısrarla sürdürmemiz ileride sağlık açısından büyük sıkıntılara sebep olabilmektedir. Su ve çay içmeyenimiz yok gibidir. Bize uzatılan faturaya göre anlatıyorum. Bir yakınım sürekli midesinden şikâyetçiydi ve bu ağrı onda bir ömür sürdü. Bu yakınımızın bir alışkanlığı vardı. Suyu hep ayakta hem de hiç nefes almadan sanki boğulurcasına bir solukta içerdi.

İyiliği sadece iyilik yapmak için yapmak önemli bir niyettir. Bir kimseye hiçbir karşılık beklemeden iyilik etmenin ne kadar kolay ve ne güzel bir duygu olduğunu görmenizi sağlar. Çoğu kez bilerek, ya da farkında olmadan başkalarından bir şeyler isteriz.

“Bismillah!” diyerek başlayalım söze... Ne demişler, önce selâm, sonra kelâm ile... Söz uçar, yazı kalır. Unutmayalım! Sükûtun da bir sesi vardır... Evet evet doğru duydunuz. Şems-i Tebrizi'nin (rahmetullahi aleyh) dediği gibi "Sükûtun da bir sesi vardır. Onu anlayacak yürek lâzımdır. Şüphesiz ki, iyi insanların hayatları öğrenildikçe, iyilerin adedi artacaktır. Mâzisini, büyüklerini tanımayan çocuklar, gençler ve yaşları ilerlemiş insanlar, büyüklüklere talip olmayı unutacaktır.

Lise yıllarımızda, edebiyat dersinde okuduğumuz bir şiir şu dizelerle başlıyordu:

Heyecan, sevinç, huzur ve dahası... Ramazan-ı şerif ayı bu hisleri uyandırır hepimizde. Eski ramazanlar diye hatırladığımız şeyleri hâlâ aynı heyecanla yapmaya çalışırız. Sahura kalkmak çocuklar için bile çok heyecanlıdır. Uyku ile uyanıklık arasında ne yediğimizi bile bilemeyiz bazen. Ama yine de çok huzur vericidir. Hele o iftarlar... Nasıl aç ve iştahlı olur insan. Anne, öyle güzel yemekler hazırlar ki istekle. Afiyet ve şifa ile yenir. Saatlerce uğraşılır birkaç dakikada biter ama her iftarın her zaman ayrı heyecanı olur. Ardından gelen teravih namazı da kalplerimizi sevgiyle doldurur. Muhabbet, birlik, beraberlik ile... Öyle güzel hisler işte. Gece gündüz okunan Kur'ân-ı kerimler insana ayrı bir mutluluk verir. Şu havaya bakın, bu hava hiç ramazan-ı şerif ayı harici başka zaman oluyor mu? Apaçık huzur işte.

Bir hayvanat bahçesinde tüm hayvanları seven bir hayvan bakıcısı vardı. O her gün bütün hayvanları ziyaret eder, yiyeceklerini verir, onlarla tokalaşır, onları sever ve okşardı...

Anadolu’nun mutena memleketlerinden birinde köye dışarıdan bir yabancı konuk geldiğinde, akşama değin hoş sohbetlerden sonra eşraftan biri onu evine davet ederek, ağırlarmış...

Trakya'da, İstanbul'a yakın üç ''kışlak'' vardı: 1. Velimeşe (Tekirdağ), 2. İpsala (Edirne), 3. Kuleli (Kırklareli) kışlakları. Osmanlı Devleti, bu kışlaklarda kışın koyunlarını ve ordusunu bekletir, baharda sefere çıkardı. Çünkü, kışın savaş yapılmadığı için kışlaklar konaklama yeriydi. 1700 sonlarında Velimeşe Kışlağının alan ve arazileri; Vize, Çorlu, Kırkkilise (Kırklareli), Saray ve Baba-i Atik (Babaeski) kazalarıydı.

Bir dağ köyünde çocuğu doğmadan kocası ölmüş, tek başına yaşayan hamile bir kadın vardı. Kadın bu yalnızlığında kendisine arkadaş olur düşüncesiyle dağda yaralı olarak bulduğu bir gelinciği evinde beslemeye başladı.