AİLE-ÖĞÜT

Yolu doğru olan, yükünün ağırlığından şikâyet etmez... (M.A. Aldoğan)

 

 

Kelimelerin ruhu -2-

 

Kelimeler sustukça insanlar bağırır oldu, insanlar bağırdıkça kelimeler iyice nefessiz kaldı ve can çekişmeye başladı. Can çekişen kelimelerimiz var artık bizim. Dalları kurumuş, içi çürümüş ve her an devrilecek bir ağaç gibi son evresini yaşıyor kelimelerimiz çünkü bakmadık, yanından geçip gittik, sulamadık, sevmedik ve yalnız bıraktık kelimelerimizi.

Onlar bize sarıldıkça biz ittik, onlar bize geldikçe biz onlardan kaçtık ve şimdi biz sarılmak istiyoruz ama artık onlar bize küs. Çocuktur kelimeler hep masumdurlar küs kalamazlar onca eziyete rağmen. Barışmak istiyorsak nefes olmalıyız tıpkı bir çiçek yetiştirir gibi toprağını koymalıyız ilk çünkü çiçeğin nefesidir toprak sonra kelimemizi ekmeliyiz narince ve yine nefes vermeliyiz, sulamalıyız yeşermesi için ve sevmeliyiz kelimelerimizi, sevmezsek ruhunu bulamaz ve sürekli onunla olmalıyız ki artık aramızdaki küslük tamamen bitsin. Yavaşça yetişir kelimelerimiz, ilgimizle nefes alır, sevgimizle çiçeklerini açar, aşkımızla ruh bulur. Ruhunu tekrar geri kazanan kelimelerse insana şifa olur.

Küstürmemeli kelimeleri; bize şifa olan, dost olan, aşk olan ve asla yalnız bırakmayacak onlardır. Manasını ruhunda gizleyen, her bir harfinde bir sır taşıyan yokluk âleminde tek gerçek olan kelimeleri nakış nakış ruhunuza işlemeniz dileğiyle...