AİLE-ÖĞÜT

Bitkinin güzelliği tohumda, insanın güzelliği ise kalbinde gizlidir. (Mevlana Celaleddin-i Rûmî)

 

 

 

Bana kalsa ben seni severim. Hatta işi gücü bırakır bir tek seni severim. Ama olmuyor sevgilim arada sen varsın. Arada üzüm gözlerin var, ellerin var, en çok da inadın var.

Bana kalsa ben bir tek seni severim ama olmuyor sevgilim arada kısılmışlığım var, üzülmüşlüğüm var, en çok da gözyaşlarım var.

Beni sana getirmeyen yollar var arada kıvrım kıvrım, ince uzun. Sana beni hatırlatamayan havalar var. İşimiz var sevgilim hayatla kavgamız var.

Bana kalsa ben bir tek seni severim. Mısra mısra seni yazarım kitaplara, caddelere sokaklara. Baki’den, Fuzuli’den sana mısralar terennüm ederim…

Niçin kılmaz bana derman, beni bimar sanmaz mı?” derim…

Yani bugünkü anlamıyla;

“Bütün hastalarına onu görüp kendinden geçenlerin dertlerine derman olmakta yâr, onlara dertlerini ihsan etmekte. Peki niçin benim derdime derman kılmayıp benim derdimin çaresine çözüm üretmemekte? Yoksa beni hastası sanmaz mı?” diye dert yanarım…

Umman olsa arada ben seni içimden gene severim. Ama bana kalmıyor sevdiğim bana bırakmıyorlar seni. Senin düşlerin benim düşüşlerim. Şimdi benim düşlerim yok oluşlarım.

Hoşça kal sevgilim, ben senin her türlü engellemene rağmen yine seni sevmek için her türlü yöntemi deneyeceğim… Arada sen olsan da, araya deryaları koysan da, araya hasreti ayrılığı koysan da ben yine seni sevmeye gayret edeceğim… Hoşça kal sevgilim. Hoşça kal...

Sana rağmen senin sevginle kendimi teselli edeceğim…”

 

 

 

 

 

              Dost nerede

 

Hâlimiz, derdimiz, yolumuz aynı 

Sanki terk etmiş bu dünyayı 

Edeple anarken mübarek evliyayı

Sesi titreyen dost nerededir

 

Ehl-i sünnet ile şereflenen

Takdir-i ilahiye rıza gösteren

Kimine hasret, kimine gaflet olan

Kıymeti bilinmeyen dost nerededir

 

Kavuşunca Mektûbât-ı Rabbani'ye 

Başlar ayrılık korkusuyla ağlamaya 

Cennet nimeti olurdu böylesi yâre

Seçilmiş, nasipli dost nerededir