“Tek sermâyem, ümitli olmamdır”

Aslen Merv’li olup Basra’da yaşıyan Mansur bin Ammâr hazretleri, gençliğinde yerde bir “kâğıt” gördü gezinirken.

 

Üzerinde “Besmele” yazılıydı.

 

Vicdanı sızlayarak eğilip aldı.

 

Etrâfına bakındı.

 

O kâğıdı koyacak yüksek bir yer bulamadı.

 

Yere de atamadı.

 

Ağzına koydu.

 

O gece rüyâsına “nûr’lu” bir zât girip “Sen, Rabbinin ismine hürmet ettin. Allah da ilim ve hikmetin kapılarını açtı sana” buyurdu.

 

Sonra da uyandı...

 

Çok duygulandı!

 

Bütün günahlarına tövbe etti...

 

Çalışıp kısa zamanda evliyâ oldu.

 

● ● ●

 

Bu zat, bir gün sevdiklerine "Sizi cehenneme düşmekten muhâfaza edecek olan şeyleri çoğaltınız" buyurdu.

 

Sordular ki:

 

"O şeyler nedir?"

 

Cevap verip; "Allah’ın kullarına ihsân ve iyilik yapmaktır" buyurdu.

 

● ● ●

 

Yine o anlatıyor:

 

Bir âbid vardı.

 

Onu ziyâret için yanına gitmiştim.

 

Bir ara sordum:

 

“Kendini nasıl buluyorsun?”

 

Cevâben;

 

“Günâhı pekçok, sevâbı çok az, yolculuğu uzun olan biri gibi buluyorum” dedi.

 

Sordum ki:

 

“Azığın nedir?”

 

Cevâbında;

 

“Tek sermâyem, Rabbimin af ve mağfiretinden ümitli olmamdır” dedi.