Nur Fettahoğlu: Ağlayamıyorum

Fettahoğlu, bilinmeyen yönlerine dair samimi açıklamalarda bulundu...

* “Deliler” filminde savaşçı ruhlu bir kadını oynuyorum. Zaten o kadar delinin arasında başka ne olabilirdi!

* Karadenizli bir aileyiz; babam mimar, amcam doktor, halam İngilizce öğretmeni... Eee böyle bir ailede büyüyünce ne olmanı bekliyorlar? Doktor, öğretmen, memur ama gel gör ki aile fertlerinden hiçbiri bu meslekleri seçmedi. Küçükken baleye gitmek istedim, tiyatroya girmek istedim ama hiçbirine izin vermediler, ben de gizli gizli oyuncu oldum.

* Borsa muhabirliği yaptım, ondan öncesinde de yedi yıl bankada çalıştım. Gelecekte belki ikinci bir iş yaparım ama asla oyunculuktan vazgeçmem. Çünkü benim çocukluk hayalimdi.

* Kardeşimle gizli gizli skeçler yapardık. Okulda özel günlerde mutlaka sahneye çıkar bir şey okurdum. Eski Omo kutularının arkasındaki yazıları elime duş başlığını mikrofon yapıp okurdum.

* Oyunculukta en büyük karın ağrım, ağlayamamaktı, buz kesilirdim. Galiba artık bütün yaşadığım hissiyatı kanalize ediyorum ama tamamen özümsemem gerekiyor. Yine kolay ağlayamıyorum. Karakteri çok iyi anlayıp, "neden ağlıyor bu?" deyip onu hissederek ağlayabiliyorum.

* Annelik konusunda kendimi bu kadar yetersiz hissedeceğimi hiç düşünmemiştim. Bir can dünyaya getiriyorsunuz, o canın karakterini bozmadan ona bir şey vermeye çalışıyorsunuz, onu birey haline getirmeye çalışıyorsunuz ve karakteriyle geldiği için onu da bozmamaya çalışıyorsunuz. O kadar yetersiz hissediyorsun ki kendini... "Acaba şimdi yanlış mı yaptım?" diyorum. Bir yerde sesim yükseliyor ve sonra kendime "1 dakika Nur, o bunu hak etmiyor" diyorum. Yani o kadar çok çelişkisi, silsilesi var ki; sanırım hiçbir zaman yeterli hissetmiyeceğim kendimi...