Bir ananın en zor anları

Cabir bin Abdullah hazretleri ‘radıyallahü anh’, Efendimizin (aleyhisselâm) eshabındandır... Bir gün oğlak keserler ve hanımına pişirtirler... Bu arada gidip Peygamberler Sultanı’nı, Eshabıyla birlikte yemeğe davet ederler...
İki oğlu vardır... Büyüğü kardeşine der ki; ‘Gel sana babamın oğlağı nasıl kestiğini göstereyim...’ Ve yanlışlıkla kardeşini öldürür... Anneleri ölen oğlunu kanlar içinde görür ve feryat eder... Diğer çocuğunu arar... O ise korkudan evin damına çıkar ve nereye bastığını bilemez, yere düşer... Sahabi annemiz böyle mutlu bir gecede iki ciğer paresini kaybeder...
Bakın o büyüklerin Peygamber aşkına ki; o annemiz, iki oğlunu odaya yatırır... Üzerlerini kilim ile örter... Acılarını bağrına basar... Dile kolay... Rabbim kimsenin başına vermesin...
Bütün bunları Sevgili Peygamberimiz üzülmesin diye yapar kadıncağız... Ona hizmette kusur etmemek için... Hiçbir şey olmamış gibi yemeği hazırlamaya devam eder, ama yüreği yanmaktadır… O akşam zaman ve mekânın donup kalacağı muazzamlıkta şeyler olacaktır…
Vakit gelir... Âlemlerin Efendisi; emsalsiz güzellikleriyle eve teşrif etmişlerdir... Hazreti Cabir mutluluklarla karşılar bu en üstün misafiri...
Cebrail aleyhisselâm gelir aniden... ‘Ya Muhammed... Allahü teala Câbir’e oğullarını da sofraya getirmesini söylemenizi emr buyurdu’ der... Efendimiz ilahi emri ev sahibine iletirler... Hazreti Câbir hemen hanımının yanına gider ve, ‘Oğlanlar nerededir? Resûlullah onların sofraya gelmelerini istiyor’ der... Hanım sahabinin yüreğindeki alevler volkana dönüşür... Son bir yutkunmayla, Âlemlerin Efendisi üzülmesin derdiyle; ‘Resûlullah’a onların burada olmadıklarını söyle’ diyebilir...  (devamı var)
Ömer Çetin Engin (İlahiyatçı Yazar)