Sadakat denince

Arap atları neşeli, oyunbaz, sadık hayvanlardır, tam bir yol arkadaşıdırlar. Uysaldırlar, çocukları korurlar. Bu yüzden gençler biniciliğe Arap atıyla başlar.
Sahibine bağlanır ve sizi asla bırakmaz. Velev ki can bedenden çıkmaya. Azıcık sevgi görsün karşılığını fazlasıyla sunar. Ama sert bir sözünüze, ters bir bakışınıza alınacak kadar da hassastırlar.
Zekidirler çabuk öğrenirler, cambazlar tarafından bilhassa aranırlar.
Hem zarif hem mütehammildir. Çöl şartlarına da uyar, açlığa susuzluğa dayanırlar. Kum fırtınası kopunca geniş burun delikleri ile rahat nefes alırlar. İri gözleri, ipeksi yele ve kuyrukları ile çok alımlıdırlar,
Kuyrukları sürekli kalkıktır, kavisli boyunları (mitbah) cesur bir muharip edası verir onlara. Kaslıdırlar, emre hazır dururlar. Dengelidirler, iyi yol tutar, binicisini yormazlar.
Akıncılar baskında Arap kısraklarını tercih eder, çünkü sessizdirler, asla kişnemez düşmanın aygırlarını uyandırmazlar.

BEŞ ANNE
Derler ki uzun ve yorucu bir yürüyüşten sonra kafile varır vahaya. Bütün hayvanlar suya koşar. Kervancı denemek için onları geri çağırır ama kimin umurunda. Ancak beş dişi at, Küheyle (küheylan), Seklaviye, Übeyyan, Hamdaniye, Manekiye çağrıya uyar.
Onca toz, sıcak, ağır yük, bozuk zemin, ızdırap. Tam vahaya gelmişsin, diğerleri lıkır lıkır su içsin sen git sahibine yanaş.
Sadakat başka nasıl anlatılır acaba?
İşte bu, beş kısrak beş ünlü Arap atı türünün analarıdır.
Arap ozanları Kehilet (sürmeli) al Kuruş, Kehilet Cellabiyat ve Seglavi bint-i Sedran isimli kısrakların savaş hikâyelerini anlatırlar.
Eğer İslamiyet kısa bir zamanda Arabistan’dan taşıp Çin’e, İspanya’ya ulaştıysa şüphesiz onların da hissesi var.

HAFİF ÇEVİK
Arap atları diğerleri gibi altı değil beş omurgalıdır, sırtları kısadır. Belki bu yüzden zırhlı süvarileri taşımakta zorlanmazlar. Nispeten hafiftirler (350-400 kg) bu da onları çevik ve süratli yapar.
Arap atı doğduğunda fındıksı ya da kızıldır. Mevsim ve yaşla renkleri değişebilir. Beyaz Arap atları aslında gridir. Çünkü altındaki derileri siyah.
Siyah Arap atları ise hakiki siyahtır, az rastlanır, çok aranırlar.
Kısa mesafede İngiliz atları boy avantajını kullanıp öne çıksa da yol uzadıkça Arap atı mesafeyi kapatacak ve fark atacaktır. Arap atı koşmaktan hoşlanır, akıcı ve yumuşak yol alır. Arap atları bütün atlı sporlarda başarılıdır ciritçiler ona bayılırlar.

AHIRLAR HARALAR
Hazret-i Ömer muhtemel saldırılara karşı müteyakkız olmaktan yanadır, sadece Kûfe’de dört bin atı hazır tutar. Bunlar kışın barakalarda (el-Ârî) barındırılır. Baharda nehir ile (Fırat) şehir arasına salınırlar. Acemler burayı Ahûr-ı Şâhcân (ümerâ ahırı) diye anarlar.
Atların bakıcıları Selman bin Rebîa el-Bâhili’nin emrinde çalışırlar. Hayvanları zinde tutmak için yarıştırır kapıştırırlar.
Bu tesisin bir benzeri de Basra’dadır. Cez bin Muâviye hizmeti deruhte etmekle kalmaz, soylu atlar yetiştirir ayrıca.
Zibrikân, Halife Abdülmelik’e elçi olarak geldiğinde yirmi beş at getirir. Tek tek ana ve babalarını sayar. Halife onun at nesebi hususundaki bilgisini hayretle karşılar.
İbn Battâl’a göre Sahabeler umumiyetle erkek atları tercih ederler, bir tek Sa’d bin Ebî Vakkas alacalı kısrağı ile katılır gazalara.

KEÇE YA DA HURMA LİFİ
“Biz Huneyn’de Resulullah ile birlikte idik; Efendimiz (sallallahü aleyhi ve sellem) “Ey Bilâl” diye seslendi. Bilâl bir ağacın altından fırladı, kuş gölgesi gibiydi adeta. “Emredin Efendim” dedi. Resulullah “Atımı eyerler misin” diye rica etti, o da iki parçalı bir eyer getirdi, ki sadeydi, gösterişsizdi. (Enes bin Malik)
İbn Hayyân zikrolunan eyerin keçeden, Tayâlisî ve Sicistânî ise hurma lifinden olduğunu belirtir.
“Hazret-i Ali bir seriyyeya katılacaktır, atına biner, Resulullah ona dua eder, tavsiyelerde bulunur. Elbisesini eyerinde toplayıp düzeltir hatta.” (İbni Abbas)