Mevlânâ Celaleddin-i Rumi "kuddise sirruh" -9-

Ayrılık acısıyla... "Şemseddin-i Tebrizi" göçünce o âleme, Mevlânâ çok üzülüp, gark oldu bir eleme. Ayrılığın verdiği hasret ile bu sefer, Söyledi nazım ile, çok güzel kasideler. İlim talebeleri koşarak dört bir yandan, İstifade ettiler hazreti Mevlânâ'dan. Yanında her an için, dört beş yüzden ziyade, Dinleyici bulunup ederdi istifade. Binlerce talebesi her gün ders alıyordu, Ve hem de sayıları, gün be gün artıyordu. Çoğu bu büyük zatın yetişip huzurunda, Birer alim ve veli oldular en sonunda. O zamanlar Konya'da, Selahaddin adında, Bir kuyumcu var idi, Mevlânâ zamanında. Mevlana hazretleri, Sarraflar çarşısından, Geçerken, bir dükkanın önünde durdu bir an. İçerden tatlı tatlı çekiç sesi gelirdi, Her çekiç, sanki ona "Allah Allah" der idi. Mevlânâ, dışarıdan bu zatın dükkanına, Şöyle bir nazar edip, devam etti yoluna. Lakin o, içeriye edince tek bir nazar, Bir anda "altın" oldu dükkandaki eşyalar. Kuyumcu bunu görüp, hayrette kaldı o an, Hazreti Mevlânâ'ya oldu meftun ve hayran. O andan itibaren terk eyledi işini, Çıkarak takib etti, Mevlânâ'nın peşini. Dersine devam edip, o "İslam büyüğü"nün, Yükseldi tasavvufta, derecesi gün be gün. O zamanın sultanı, Sultan Rükneddin ise, Bu zatın kıymetini bilmezdi her nedense. Dediler ki; (Ey sultan, bu Allah adamları, Bilirler hiç kimsenin bilmediği sırları.) Sultan bunu iyice anlamak gayesiyle, Çağırdı âlimleri saraya birisiyle. Bir kutuya sokarak, bir "Yılan yavrusu"nu, (İçinde ne var?) diye onlara sordu bunu. Alimler arasında, var idi bu zat dahi, Sualin cevabını o verdi bizatihi. Dedi; (Hak tealanın sevdiği veli kullar, Keramet göstermeğe Allah'tan utanırlar. Değil gözle görülen şu kutuda olanı, Yedi kat yer ve gökte bilirler dört bir yanı. Şu gördüğün dünyayı, karış karış veliler, Bir avuç içi gibi, her an görebilirler. Bir "Yılan yavrusu"nu o kutunun içine, Hapsetmekten acaba, ne geçiyor eline?) Duydu Sultan Rükneddin, bunları o veliden, İnkârdan vazgeçerek, oldu talebesinden...