Mevlana Celaleddin-i Rumi "kuddise sirruh" -13- Çok ibadet yapardı

Mübarek hanımları anlatır ki şöylece; "Mevlânâ" eve gelip, namaz kıldı bir gece. Namazını bitirip, el kaldırdı duaya, Ağlayarak yalvardı Allahü tealaya. Bir hayli uzun sürdü, Onun yalvarışları, Öyle ki, seccadeyi ıslattı göz yaşları. Bunu görüp, takatim kalmadı artık daha, Ben de göz yaşlarıyle, başladım ağlamağa. Dedim ki; (Ey efendi, dünya ve ahirette, Hepimizin ümidi, ancak sensin elbette. Sen ise, bu ilmin ve ibadetinle şu an, Bu kadar çok korkar ve ağlayıp yalvarırsan, Biz, bu günah yüküyle ve azken amelimiz, Yarın mahşer gününde, nice olur halimiz?) Buyurdu ki; (Ey hanım, dinle beni pek âlâ, Bize, öyle nimetler verdi ki Hak teala, O nimetler yanında, bizim bu ibadetler, Kusur ve noksanlıktan başka şey değildirler. Bizim gibi acizin, Halıkına yapacak, İbadet ve tâati, bu kadar olur ancak. O da, kabul görürse, bir işe yarar elbet, Yoksa kim yapabilir, Ona lâyık ibadet?) Mevlana hazretleri, gayri müslim, müslüman, Herkese, hep iyilik yapıyordu her zaman. Onun bu güzel huyu ve yüksek ahlakıyle, İmana gelirlerdi, Hıristiyan halk bile. İşte bu hasletiyle, "Hazreti Mevlana"nın, Şöhreti yayılmıştı her yerine dünyanın. Hatta Kostantiniyye şehrindeki bir papaz, Onun ismini duyup, görmeği çok etti arz. Bu "Allah adamı"nı görmek için o ara, Hazırlığını yapıp, düştü hemen yollara. O zamanlar Konya'da olan Hıristiyanlar, Haber alıp, papazı yolda karşıladılar. Hazreti Mevlana'yı, sordu papaz ilk önce, Dediler; (Seveceksin sen de onu görünce. Güleryüz tatlı dili, mest ediyor insanı, Meşhurdur halk içinde iyilik ve ihsanı.) Onlar, gelen papaza bunları söyler iken, Hazreti Mevlana da geliyordu ilerden. Papaz onu görünce, hayran kaldı bir müddet, Sonra da hızla koşup, gösterdi saygı, hürmet. Elinde olmaksızın, değişti birden hali, Onun nurları ile, dirildi ölü kalbi. Hidayet ışıkları, kalbine doldu bir an, "Şehadet"i getirip, orada etti iman. Onu görüp, öteki Hıristiyanlar dahi, İmana kavuştular, getirip şehadeti.