Osman Bedreddin (İmam Efendi) "rahmetullahi aleyh" -6-

'Gel artık, naz etme!' Palu'daki o "Mahmud Samini" hazretleri, Hep "Osman Bedreddin"den bahsederdi ekseri. Çocukluğundan beri, halini, safha safha, İsmini söylemeden anlatırdı çok defa. Ve onun gelmesini, dört gözle bekliyordu, Hatta son zamanlarda, "Çabuk gelse" diyordu. Kendi talebeleri merak ederdi ki hep, "Hocamızın övdüğü bu kişi kimdir acep?" Osman Bedreddin ise, bilmezdi onu önce, Erzurum'da idi ki, rüya gördü bir gece. Tanımadığı bir zat, dedi ki; (Hafız, Kurban! Yollarını bekliyor gözlerim nice zaman. Bir manevi emanet vardır ki şimdi bende, Onu teslim etmeyi isterim bu günlerde. Gel ki, bu emaneti, sana tevdi edeyim, Zira bu yük altında, pek azaldı kuvvetim. Bu kadar saklanmağa, naz etmeğe ne sebep? Yeter artık, gel bana, gözlerim yollarda hep.) Ertesi gece dahi, gördü yine bir rüya, Geldiler bu sefer de, dört mübarek evliya. Bunlar "Ali Septi"yle, "Hayyat-ı Vehbi" idi, Ve "Mevlana Halid"le, "Bahaeddin Buhari"ydi. Ona buyurdular ki; (Seni çağıran o zat, Mahmud-u Samini'dir, Palu'dadır şu saat. Onun bu davetine icabet eyliyesin, Zira o velidedir vilayet nurun senin.) Bu manevi işaret üzerine, ihlasla, Palu'ya müteveccih, o sabah çıktı yola. O esnada Mahmud-u Samini hazretleri, Etrafına toplayıp, cümle talebeleri, Dedi ki; (Beklediğim o kimse, tam şu zaman, Buraya gelmek için, ayrıldı Erzurum'dan. Çıkalım hep beraber, onu karşılamağa, Zira onu görmeğe, kalmadı sabrım daha.) Bütün talebesiyle birlikte o veli zat, Çıktı karşılamağa kendisi onu bizzat. Birazdan gördü onun, gelmekte olduğunu, Yaklaşıp, muhabbetle bağrına bastı onu. Lâkin Osman Bedreddin, onu ilk gördüğünde, Mahmud-u Samini'nin "çapak" vardı gözünde. Zira ağrı olurdu gözünde onun bâzan, Bundan hasıl olurdu, o çapak çoğu zaman. Bir de "Tütün içerdi" Samini hazretleri, Dikkatini çekmişti, onun bu hasletleri. Bu sebepten, bir türlü teslim olamıyordu, Ve ondan, tasavvufu almak istemiyordu. Onun büyüklüğüne inanıyordu; fakat, Bundan sebep kalbine, gelmedi tam kanaat.