Alaüddin-i Attar "rahmetullahi aleyh" -1-

"Alaüddin-i Attar" büyük bir veli idi, Çok zengin ve soylu bir aileye sahipti. Gitti bir gün hazreti Behaeddin Buhari'ye, Dedi; (Kabul buyurun beni talebeliğe.) Buyurdu ki; (Öyleyse, bir sepet elma alıp, Kendi mahallenizde, sat onları bağırıp.) Ânında (Peki) dedi Alaüddin-i Attar, Bağırıp elma sattı, o gün akşama kadar. O akşam, hocasının geldi hanelerine, Arz etti ki; (Getirdim emrinizi yerine.) Buyurdu; (Bu elmaya, biraz daha elma kat, Yarın, kardeşlerinin dükkanı önünde sat.) Yine (Peki) dedi ve az daha elma aldı, O dükkanın önünde, elma sattı devamlı. Ve lâkin kardeşleri onu böyle görünce, Maksat ve gayesini anlamadılar önce. Dediler ki; (Kardeşim, rezil ettin bizi sen, Maksadın para ise, verelim ne istersen. Elma satacak kadar düşmedik çok şükür biz, Lakin senin yüzünden, rezil olduk hepimiz.) Ve lakin "Alaüddin" duymuyordu bunları, Onun tek bir gayesi, satmaktı elmaları. Ertesi gün olmuştu hocasına talebe, (Peki) dediği için, kavuştu bu şerefe. Hocası Behaeddin Buhari, bu sebepten, En çok onu severdi, yüzlerce talebeden. Diğerleri çok merak ederdi ki hep bunu; (Hocamız, ne sebepten bizden çok sever onu?) Bir gün nehir yanında, sohbet ediyor iken, (Alâüddin kalk) diye, seslendi ona birden. Bütün talebeleri bekliyorken merakla, Buyurdu; (Alaüddin, şu akan nehre atla!) (Peki) deyip, kendini attı nehir içine, Devam etti hocası, kalan sohbetlerine. Talebeler çok hayret içinde kaldı lakin, Zira nehir içinde, kayboldu Alaüddin. Birkaç saat geçince, hocaları âniden, (Alâüddin çık) diye, seslendi ona birden. Çıktı nehir içinden, bu ikinci emirle, Baktılar, elbisesi ıslanmamıştı bile!.. O bir gün buyurdu ki; (Kul hakkı, mühimdir pek, Âhirete kalırsa, çetin olur ödemek. Hanımlarınız ile helallaşın bu yüzden, Hatta helallaşmadan çıkmayın evinizden. Hassas davranılırsa İslama tabiyette, Bir kırgınlık, üzüntü, vuku bulmaz elbette. Nerede ihtilafa düşerse birileri, İslama uymamaktan vuku bulur ekseri.)