Ali bin Şihab "rahmetullahi aleyh" -2-

"Ali ibni Şihab" ki evlad-ı Resuldendir, Hem o devrin, en büyük din alimlerindendir. Geçirirdi vaktini hizmet ve ibadetle, Vakar sahibi olup, heybetliydi gayetle. Boş duran insanları görse idi o eğer, Derdi ki; (Ey insanlar, çok kısadır ömürler. Boşa geçirmeyin ki vaktinizi siz şu an, Yoksa mahşer gününde, olursunuz çok pişman.) Sülale-i Resulden olduğu halde bile, Derdi; (Doğru değildir ögünmek nesebiyle. İnsana şeref veren, "İlim" ve "Edebi"dir, Bir de "Amel"i olup, neseb ve mal değildir. Bilal-i Habeşi'yle ve Selman-ı Farisi, İman etmeden önce, "Köle" idi ikisi. Lakin Resulullahın bir an durup yanında, "Manevi sultanlığa" yükseldiler ânında.) Derdi ki; (Mühim olan değildir çok ibadet, Günahlardan sakınmak, mühimdir daha elbet. Hak teala indinde, kıymetli olmak için, Haramlardan kaçması lazımdır her kişinin.) Ömrünün sonlarında hacca gitti bir kere, Dönüp hiç dinlenmeden, başladı hizmetine. Dediler ki; (Efendim, uzak yoldan geldiniz, Hiç olmazsa birkaç gün evde dinlenseydiniz.) Buyurdu; (Dinlenmeğe gelmedik bu dünyaya, Bizlere, çalışmağı emretti Hak teala. Vakit, keskin bir kılıç gibidir ey insanlar, İyi kullanılırsa, insana fayda sağlar.) Hacdan sonra çoğaldı ağlaması ve hüznü, Gözünden akan yaşlar, ıslatırdı yüzünü. Hayatından bahsedip, önceki velilerin, Sonra bir nefes aldı, çok hüzünlü ve derin. Dedi; (Onlar gittiler atlı kafilelerle, Biz onları izleriz, topal bir merkep ile. Biz takip ediyoruz o büyüklerimizi, Onların yollarından ayırma yâ Rab bizi.) Oğlu naklediyor ki; babam Ali bin Şihab Derdi ki: (Hep helalden yememiz eder icap, Helalle beslenirse bir beden tam olarak, Ölürse, o bedeni çürütemez bu toprak.) Buna bazı kimseler itiraz ederlerdi, (Peygamber ve Sıddıklar hiç çürümez) derlerdi. Babamın vefatından geçince yirmi sene, Halk içinde bu mevzu gündeme geldi yine. Bunun doğruluğunu görmek için aşikâr, Babamın mezarını bir gün gidip açtılar. Hiç çürümemiş görüp, düştüler bir hayrete, O zaman inandılar bu açık hakikate.