Abdülvehhab-ı Şa'râni "rahmetullahi aleyh -3-

"Abdülvehhab Şa'rani", çok büyük bir veliydi, Şanının yüksekliği, her halinden belliydi. Çok uzak diyardaki bir talebeyi şayet, "Kalbi ile" yanına etseydi eğer davet, O talebe, ânında muttali olup buna, Kalkıp, kısa zamanda gelirdi huzuruna. Abdülvehhab Şa'rani, çok ilim sahibiydi, Hak sözü tanımada, "Minehk taşı" gibiydi. Herhangi konuşmada, veyahut bir yazıda, Olan "Yanlış sözler"i ayırırdı ânında. Doğrular arasında, yanlışlar, ona sanki, "Ruhsuz" ve "Ölü" gibi görünürdü filvaki. Onun ikram ettiği yemekler de bu minval, İhsan-ı İlahiyle çoğalıyordu derhal. Bir gün ondört misafir, gelmişti hanesine, Sadece bir tek ekmek, ikram etti hepsine. Bereket ihsan etti, ekmeğe cenabı Hak, Ondört kişi yedi ve doydular tam olarak. "Abdülvehhab Şa'rani" bir veli türbesine, Ziyaret maksadiyle gidip girdi içine. Virane, terk edilmiş halde idi bu mezar, Dolaşırdı orada, korkunç, büyük yılanlar. Vakit de gece idi o yere vardığında, Yatıp uyuyuverdi, o mezarın yanında. Yılanlar, etrafında dolaştılar durdular, Lakin kılına bile asla dokunmadılar. O koca yılanları, o dahi görüyordu, Kalbine zerre kadar, bir korku gelmiyordu. Sabahleyin bu hali öğrenince cümle halk, Şaşkına döndü hepsi, çok hayrette kalarak. Dediler; (Bu zehirli yılanlardan biz gayet, Korkup da bu türbeyi edemezdik ziyaret. Siz nasıl bu virane yere gidip yattınız, Zehirli yılanlardan, nasıl da korkmadınız?) Buyurdu; (Hak teala, irade etmedikçe, Onlar bana bir zarar yapamazlar zerrece. Sonra bir kul, Rabbine, ederse tam itaat, Ona da tabi olur, dünyada her mahlukat. Ve ibadet ederse, kul Rabbine ihlasla, Hiçbir zarar veremez, bir mahluk ona asla. Her ne ki emrettiyse, kullara cenab-ı Hak, Onlara, titizlikle uymalıdır muhakkak. Birinci vazifesi budur ki her mü'minin, Her şeyden daha önce, etmeli bunu temin. Eğer kulun bu işte, olur ise ihmali, Yarın mahşer gününde, zor olur onun hali. Çünki emre yapışıp, haramlardan içtinab, Farzdır ki, her mü'minin uyması eder icab.)