Abdülvehhab-ı Şa'rani "rahmetullahi aleyh" -8-

"Şerefüddin bin Emir" adında bir Müslüman, Kendisi anlatır ki: Hasta oldum bir zaman. Ağrıların şiddeti gün be gün artıyordu, Artık öyle oldu ki dayanılamıyordu. Ve şöyle düşündüm ki "Galiba bitti ömrüm, Ve bu hastalık ile, vaki olur ölümüm." Zira hiç kalmamıştı takatim bu ağrıya, Nihayet o günlerde gördüm şöyle bir rüya: Çok büyük bir nehirde görüyorum kendimi, Lakin sürüklüyordu o sular bedenimi. Hem de az ileride vardı ki bir çağlayan, Param parça olurdu, kim düşseydi oradan. Şelâleye iyice yaklaşınca nihayet, Başladım titremeğe, görünmüştü felaket. Çağlayanın başına tam gelince, âniden, "Bir el" beni tutarak, kenara çekti birden. "Bu el kimin elidir?" diye bir baktığımda, İmam-ı Şa'râniyi görüverdim yanımda. Tebessüm ediyordu, ben uyandım birazdan, Baktım ki hiçbir eser kalmamış o marazdan. O büyük evliyanın manevi yardımiyle, Hastalıktan bir anda kurtuldum tamamiyle. "Sa'düddin Sanadidi" adında meşhur biri, Vardı ki, sevmez idi "İmam-ı Şa'râni"yi. Hakkında uydurulan asılsız beyanata, Aldanıp, sûi zanda bulunurdu bu zata. O zamanlar Tanta'da, "Seyyid Ahmed Bedevi", Kabrinde, senede bir mevlid düzenlenirdi. Birçok memleketlerden, sevenler akın akın, Mevlid cemiyyetine gelirlerdi bu zatın. "İmam-ı Şa'râni" de herkes gibi bu sene, Gelmiş idi bu büyük mevlid cemiyyetine. Onu kötü olarak bilen o salih kişi, İyi karşılamadı maalesef bu gelişi. Dedi ki: (Şöyle şöyle halleri var ki onun, Bu kutsal cemiyyete gelmesi olmaz uygun.) O velinin şanına yakışmayan bir nice, Sözler sarfettiyse de, rüya gördü o gece. Baktı ki, Resulullah gösterip çok muhabbet, "İmam-ı Şa'râni" yi övüyordu be gayet. Hatta onu, sevgiyle bağrına basmış idi, O bu hali görünce, şaşırıp aklı gitti. Varmak istediyse de Resulün huzuruna, Ve lakin hiç iltifat etmedi Resul ona. Uykudan uyanınca anladı hatasını, Düzeltti ona olan fena itikadını. Ve hemen huzuruna giderek o büyüğün, Talebesi olmakla şereflendi aynı gün.