Seyyid Ahmed Bedevi "rahmetullahi aleyh" -3-

"Ahmed-i Bedevi"nin en yüksek talebesi, "Abdül'al" doğduğunda, kundakladı annesi. Sonra da bir iş için, alıp gitti bir bağa, Kundağı yere koyup, başladı çalışmağa. O sırada "Bir boğa" o yere geldi birden, Annesinin haberi olmadı geldiğinden. Boynuzlu koca boğa, dolaşırken o bağı, Takıldı boynuzuna, bebeğin kundak bağı. Çocuk boynuz ucunda kalmıştı asılarak, Annesi bunu görüp, bayıldı çok korkarak. Köy halkı haber alıp, hep geldiler oraya, Lakin mümkün değildi yaklaşmak o boğaya. Zira o, etrafında görünce çok insanı, Daha çok hırçınlaşıp, koşardı dört bir yanı. Korkudan kesilmişken insanların soluğu, Gaibden "bir el" gelip, alıverdi çocuğu. Yıllar geçti aradan, büyüdü bu "Abdül'al", "Ahmed-i Bedevi"yi gördü ve oldu meyyal. Çoğaldı günden güne "Bu veli"ye sevgisi, Nihayet oldu onun en üstün talebesi. Artık ayrılmıyordu Ahmed-i Bedevi'den, Ve uzak kalıyordu, uzun müddet evinden. Lâkin buna annesi, hayli üzülüyordu, Zira o, evladını artık göremiyordu. Sitem eder olmuştu Seyyid hazretlerine, Lâkin belli etmezdi, bunu kendilerine. Kalben bunu anlayıp, Seyyid Ahmed Bedevi, O kadına, biriyle gönderdi şu haberi: (Vaktâ ki bu evladı, boğanın boynuzundan, Kurtulunca, ne kadar sevinmişti o bundan. O gün onu oradan, biz uzanıp almıştık, Allahın izni ile, ölümden kurtarmıştık. Şimdi de isteriz ki, kurtulsun ahirette, Ne için üzülüyor, sevinmeli elbette.) Kadın bunu duyunca, anladı hakikati, Ahmed-i Bedeviye çoğaldı muhabbeti. Seyyid Ahmed Bedevi, ederdi çok nasihat, Sözü tesir ederdi, dinliyene o saat. Buyurdu ki: (Bir kulun "Takvâsı" yoksa eğer, Hak teala o kula, bir zerre vermez değer. Ve yine bir insanın, "Din ilmi" yoksa şayet, Hak teala indinde, bulamaz yine rağbet. İlmi olanın dahi, yok ise eğer "Hilm"i, Fayda vermez ona hiç, edindiği o ilmi. Mahulkata merhamet etmezse biri şayet, Allahü teala da, ona etmez merhamet. Halis mümin odur ki, kaçınır her günahtan, Kimseyi incitmeyip, çekinir kalp kırmaktan.