"O gün zâlimlerin bir dostu yoktur!..”
31 Temmuz 2019 02:00
Tâbiîn devrinin mücâhit velîlerinden Amr bin Utbe hazretleri; Kûfe’de doğdu.
Geceleri çok namaz kılardı.
Kız kardeşi anlatıyor:
Bir gece namaza durdu...
“Mü’min sûresi”nin başından okumaya başladı.
Bir âyete geldi.
Devam edemedi.
Zîra bu âyette;
“Ey Resûlüm! Müşrikleri kıyâmet günüyle korkut. O gün zâlimlerin bir dostu ve bir şefâatçisi yoktur” buyuruluyordu.
Bu âyeti okudu...
Bir daha okudu...
Bir daha, bir daha, derken sabaha kadar hep bu âyet-i kerîmeyi tekrar tekrar okuyup, hürgür hüngür ağladı.
Çok gözyaşı döktü!
● ● ●
Bu zât hep ölümü düşünürdü.
Herkese âhiretten bahsederdi.
Bâzı geceler atına biner, doğru kabristana giderdi.
Mevtâlara okurdu.
Sonra ayağa kalkıp;
"Ey kabirdekiler! Amel defterleri dürüldü. Yanlış işler Allahü teâlâya arz edildi" diye seslenirdi.
Böylece sabaha kadar gözyaşı dökerdi!
Bazen çöle çıkardı...
Orada namaz kılardı.
O namaza durunca, bir “bulut” onu gölgeler, “vahşî hayvanlar” etrâfında dolaşır, ama hiç zarar vermezlerdi.