"Şaşıyorum şu insanlara!.."

Ömer bin Abdülazîz hazretlerine sordular ki:

“İmânın esâsı nedir?”

Cevâben dedi ki:

Hemen andından;

“Şaşıyorum şu insanlara. Olur olmaz kişilere muhabbet besliyorlar da, Peygamber Efendimizi sevmeyi o kadar benimsemiyorlar” buyurdu.

● ● ●

Bu zât, bir gün Kur’ân-ı kerîm okuyordu ki, birden ağlamaya başladı.

Sordular ki:

“Efendim, niçin ağlarsınız?”

“Sevinçten ağlıyorum” dedi.

Ve sesi titreyerek;

“Kardeşlerim! Allahü teâlâ, bizim gibi günahkârları kendisine muhâtap kılıyor, daha ne olsun... Bizimle konuşuyor. ‘Ey müminler!’ diye hitâb ediyor bize. Bu ne büyük rütbe, düşünebiliyor musunuz?.. Mahşer gününde de, kâfirleri kendi hâllerine bırakırken, bize hitâb edecek. Orada da muhâtap olacağız Rabbimizle. Bu ne şeref” dedi.

● ● ●

Bu zât bir sohbetinde;

“Bir kimsenin îmân ile öleceği, son nefeste belli olur. Bir kişi bu devlete kavuşunca, Allahü teâlânın ihsânları başlar” buyurdu.

Dediler ki:

“Nasıl yâni efendim?”

Cevâbında;

“O şanslı kimseye Azrâil aleyhisselâm gelir ve; ‘Hiç korkma. Erhamürrâhimîne gidiyorsun. Asıl vatanına kavuşuyorsun. Büyük devlete erişiyorsun!’ der. Böyle olan kimseye bundan daha sevinçli haber olmaz” buyurdu.