"Yâ Muhammed, duâ et!"

Efendimiz aleyhisselâm Medîne'ye hicret edince, Mekke'de şiddetli bir kıtlık başladı!

İnsanlar kedi köpek yediler.

Çâresizdiler.

Ebû Süfyân'a gidip;

"Yâ Ebâ Süfyân! Muhammed-ül emîne ricâ et, duâ etsin de kurtulalım şu âfetten" dediler.

Ebû Süfyân koştu Medîne'ye.

Resûlullahın huzûruna çıkıp;

"Yâ Muhammed! Duâ et de, şu kıtlık belâsı üstümüzden kalksın" diye ricâ etti.

Efendimiz duâ buyurdular.

Hemence yağmur yağdı.

Halk bolluğa kavuştu.

Hâlbuki o müşrikler, etmediklerini bırakmamışlardı kendisine...

● ● ●

Peygamber Efendimiz vefât edeceği zaman Cebrâil aleyhisselâm geldi ve kendisine çok müjdeler getirdi.

Efendimiz dinledi.

Ama sevinmedi.

Daha doğrusu sevinemedi.

Çünkü O ümmetini düşünürdü.

Cebrâil aleyhisselâma;

"Yâ Cebrâil! Bana ümmetim hakkında müjde ver" buyurdu.

Hak teâlâ, ümmeti hakkında öyle çok müjdeler verdi ki, mübârek kalbi rahatladı.

Sükûnet buldu.

Gâyet müsterih oldu.

Azrâil aleyhisselâm, o zaman mübârek rûhunu almak için müsaade istedi.

Efendimiz izin verdiler.

O da rûhunu kabzetti...