"Korkaklıkta ar, yiğitlikte îtibâr var!"

 

Ebû Dücâne (radıyallahü anh), Uhud cenginde başına kırmızı bir sarık bağlamıştı.

Bunun bir mânâsı vardı.

Yâni, Allah ve Resûlullah için canını seve seve vermeye hazır olduğunun işâretiydi bu.

Bir fedâi olduğunu bildiriyordu.

Efendimizin kılıcında şu yazıyordu:

Bu kılıcı havaya kaldırdı.

Ve Eshâba seslendi ki:

Eshâbdan birçokları:

"Ben.., ben.., ben..," dediler.

Ve almak için ellerini uzattılar.

Ama hiçbirine vermedi.

Ve ikinci olarak seslendi ki:

Eshâb-ı kirâm sustular.

Zübeyr bin Avvâm dedi ki:

Efendimiz, ona da vermedi.

Belli ki, bir hikmeti vardı.

Zîrâ Hazret-i Ebû Bekr’in, Hazret-i Ömer’in ve Hazret-i Alî'nin istekleri de kabûl edilmemişti.

Ebû Dücâne sordu ki:

"Bu kılıcın hakkı nedir?”

Peygamberimiz;

"Onun hakkı, eğilip bükülünceye kadar Allah düşmanlarına vurmaktır" buyurdu.

Mesele anlaşılmıştı.

Hazret-i Ebû Dücâne;

"Yâ Resûlallah! Onu, hakkını yerine getirmek üzere alıyorum" diye arz etti.

Sevgili Peygamberimiz sevindiler.

Ve elindeki kılıcı ona teslîm ettiler.