Müşrikler kuduruyordu âdeta!..

Efendimiz aleyhisselâm, Kâbe'de namaz kılıyordu.

Bir grup müşrik de;

“Ne yapıp edelim, İslâm meş’âlesini söndürelim!" diyorlardı.

Ama yapamıyorlardı.

Ebû Cehil, öbürlerine dönüp;

"Yetti gayri. Secdeye gitsin, koşup ayağımla ensesine basacağım!" dedi.

Öbürleri;

"Geç bile kaldın" dediler.

Efendimiz secdeye indiler.

Mel’un fırlayıp yaklaştı arkadan.

Fakat zınk diye durdu.

Ve kaçmaya başladı.

"Niçin kaçıyorsun?" dediklerinde;

"Aramıza ateş deryası girdi. Neredeyse yanıyordum” dedi.

Peki ibret almış mıydı?

Hayır, bu bir nasip meselesiydi.

● ● ●

Ebû Cehil bir gün yandaşlarına;

"Yemîn olsun ki bugün Onun kafasını taşla ezeceğim!" dedi.

O anda Efendimiz vakarla geldi.

Ve huşû ile namaza durdu.

Müşrikler, Ebû Cehil'e;

“Haydi göster kendini" dediler.

Ebû Cehil koca bir taş aldı.

Ve arkadan yanaştı.

Efendimiz secdeye inince, taşı yere koyup hızla geri kaçtı.

"Ne oluyor?" dediler.

Ebû Cehil perîşândı!

"Üstüme büyük bir (canavar) saldırdı, kaçmasaydım beni parçalayacaktı!" dedi.