Hissizleşme dönemi

Türkiye garip bir döneme girdi. Aslında pandemiyle dünya tuhaflaştı. Dünyanın her yerinde tuhaf hâller var. Pandemi insanların psikolojisini ciddi biçimde etkiledi.

İnsanların mutluluk algısı ciddi biçimde değişti. Avrupa’da, Amerika’da, Asya’da insanlar umutsuzlaşıyor. Pandemi öncesi ruh hâli kimsede yok. Trump gidip Biden gelince her şeyin güllük gülistanlık olduğunu sananlar ciddi biçimde yanıldılar. Biden hem Amerika’nın sorunlarına çare olmuyor hem de dış politikada duvara çarptı.

Türkiye ise siyaseten ve toplumsal anlamda yalpalıyor. Hissizleşme dönemini yaşıyoruz. Duyguların öldüğü bir dönem. Ülke gündemi öyle bir hâl aldı ki, “ortalık karışacak, vaziyet alın" diyeceğiniz haber bir gün sonra unutuluyor...

Annesi, babası ölen insanlar üç gün sonra hiçbir şey olmamış gibi hayatlarına devam ediyorlar. Arkadaşlık, dostluk kavramlarının içi boşaldı. En güvendiği arkadaşlarıyla bile insanlar görüşmez oldu.

Hani elin sobaya değer tepki verirsin ya, hissizleşme döneminde bu yok. İki mahallede de diğer tarafa duyarsızlar. “Bunu sen mi söylüyorsun” diyenler oluyor. Ben en azından 3-4 yıldır kendi içimde bu konuları tartışıyorum. Siz de tartışın isterim. Hep haklı olamazsın. Böyle bir dünya yok.

Kimse kimseyi dinlemiyor. En gündemi sarsacak dediğiniz mesele üç gün sonra unutuluyor. Türkiye hissizleşmenin dibine vurdu. 43 yaşındayım, böyle vurdumduymaz bir dönem hatırlamıyorum. Peki geçer mi? Geçer ama nasıl olacak onu ben de bilmiyorum...

Yorgunluk, bıkkınlık, melankolik hâl var insanlarda. Sadece muhalifler Erdoğan’ı yenebiliriz havasıyla biraz umutlular. Her şeyin birkaç sene sonra değişeceğini düşünüyorlar. Kaybetme ihtimalini hiç hesaba katmıyorlar.

Hepimizin bir silkelenmeye ihtiyacı var. Tabii öz eleştiriye de. Hissizleşmek kötü bir şey. Tepki vermek her açıdan daha iyi.