Sahur mânileri

26 Mayıs 2019 02:00

A -

A +

Eski ramazanların en önemli özelliklerinden biri mânilerdi. Anonim halk şiirinin en küçük nazım biçimi olan bu mâniler sahurun habercisi ramazan davulcularının nesilden nesile söyleyerek taşıdığı deyişlerdir. Öyle ki, ramazanın on beşinden sonra ramazandan ziyade bahşiş toplamaya yönelik konuları içeren mâniler için kahvelerde yarışmalar da düzenlenirmiş...
Yarışmaya katılacak olanlar yüksek bir yere oturur ve yarışma başlarmış. Mânicilerden biri "ayak" atar, yanındaki hemen o ayağa uygun cinaslı bir beyti okumak zorunda kalır, bunu gerçekleştiremediği an saf dışı olurmuş... Geçmişin mânileri bugün kültürel değerlerimiz arasında birer 'anı' olarak var olmaya çalışıyorlar. İşte mânilerden hâlâ akılda, kenarda, davulcuda kalanlar...

Arnavut musun Tatar mısın?

Ekşili çorba yapar mısın?

Sana davul çalıyorum amma,

Acaba sen oruç tutar mısın”

Bu aya sultan ay derler,

Kaymakla baldan yerler;
Ezelden âdet kılınmış,

Davulcuya bahşiş verirler.

Cebimin ağzı dardır,

İçinde şeker vardır.
Sabreyle aman gönül,

İftarda neler vardır?

Eski cami direk ister,

Söylemeye yürek ister,
Benim karnım toktur amma,

Arkadaşım börek ister.

Ezanlar hep okundu,

İftarlığım lokumdu,
Aç karnına çok yedim,

Bana biraz dokundu!

Tepsiler dizi dizi,

Dâvete bekle bizi,
Adresi iyi yaz ki,