Korkan hiç kazanamadı

Bu sezonun lig şampiyonluğunu belirleyecek oyunda ev sahibi yani Trabzonspor, bütün oyun kurgusunu F.Bahçe'ye yenilmemek, pas yaptırmamak dolayısıyla dakika dakika moralini bozarak olumsuz etkilemek üzerine kurmuştu. F.Bahçe ise G.Saray maçında kalan oyun felsefesi ile sahadaydı. Yani önce oyunu tutup sonra rakibinin açıklarını kollayarak ligin "vize"sini cebe indirmek... Tam bir futbol kargaşası üzerine kurulu oyun taktikleri, koca bir ilk yarıda "bir saç teli golü" getirebildi. Zaten daha fazlasını beklemek de hayalcilik olurdu. Öylesine ki Trabzonspor'da Hasan ve Adem gibi orta saha oyuncuları, önlerinde boş alan bulsalar bile tir tir titrediklerinden Gökdeniz'le Fatih'i hemen arıyorlardı. Lee Yong ile Fatih Akyel, santraya kadar bile izinli değillerdi. Bu maçın geleceği üzerine bir numaralı etki edecek Yattara ise Trabzonspor için iş işten geçtikten sonra sahadaydı. Soyunma odasına tuhaf golle yenik giden F.Bahçe, döndüğünde rakibinin kilidine esir olmuş kadrosunu koruyordu. Oysa beraberliğin şampiyonluğu kaybetmek olduğunu düşünmeyen Daum, Mehmet Yozgatlı'yı oyunu hızlandırmak, rakibin kalabalık orta alanını yaymak adına sahada olmalıydı. Buna ek olarak da arkası dönük oynadığı zaman varlığı ve yokluğu belli olmayan Anelka'nın ya Semih ile değiştirilmesi ya da Semih'in öne, Anelka'nın da onun arkasına konması doğru bir teknik direktörlük olurdu. Ama ne var ki dünkü futboldan başka her şeye benzeyen maçı tıpkı Szymkowiak'ın piyangosuna benzeyen ikinci golü de Tuncay'dan geliverdi. Daum, bu golden sonra ancak Semih'i oyuna alabildi. Alır almaz da Semih işini gördü. Sonuçta Trabzon, Yattara rötarını ve rakibinden korkmanın bedelini bir tarihi rekabet yenilgisiyle öderken F.Bahçe de fırsatçı ve forvet oyununu çok iyi bilen Semih'le yeni bir şampiyonluk daha kazanıyordu. Ama, Daum da değişikliklerini ya golü yedikten sonra yapmadı ya da maça öyle başlamalıydı. Bu yüzden soğuk terler döktü.