Kor­ku­la­cak al­tı şey... -2-

Ge­çen haf­ta­ki ya­zı­mız­da iki­sin­den bah­set­ti­ği­miz kor­kul­ma­sı ge­re­ken şey­le­rin üçün­cü­sü, yap­tı­ğı­mız ha­yır­la­rın şey­tan ta­ra­fın­dan ip­tâl edil­me­si­dir. Eze­li düş­ma­nı­mız olan Şey­tan, bi­ze yal­nız gü­nâh iş­let­mek­le kal­mı­yor, el­de et­ti­ği­miz se­vap­la­rı­mı­zı da bir yo­lu­nu bu­lup yok edi­yor. "AR­ZUN YE­Rİ­NE GEL­Dİ!" Amel­le­ri­mi­ze ri­ya ka­rı­şır­sa on­dan hiç­bir ha­yır gö­re­me­yiz. Kı­ya­met gü­nü he­sap ver­mek üze­re ge­ti­ri­len bir âli­me; "Na­sıl ge­çir­din öm­rü­nü?" di­ye so­ru­lur. O da "İlim öğ­ret­tim, ta­le­be ye­tiş­tir­dim" der. Me­lek­ler o za­man der­ler ki: "Doğ­ru­dur. Bun­la­rı yap­tın ama Al­lah için yap­ma­dın. 'Ne iyi in­san­dır, ne bü­yük âlim­dir' de­sin­ler di­ye yap­tın! Onu da de­di­ler. Ar­zun ye­ri­ne gel­di!" Bir zen­gin ge­ti­ri­lir. Ona da so­ru­lur. O da sa­da­ka ver­di­ği­ni, in­san­la­ra ya­dım et­ti­ği­ni söy­ler. O da dün­ya­da­ki ha­yır­la­rı­nı Al­lah için yap­ma­dıy­sa der­ler ki: "Doğ­ru­dur. Bun­la­rı yap­tın ama, 'ne cö­mert in­san­dır, ne ka­dar mer­ha­met­li­dir' de­sin­ler di­ye yap­tın. Sen de di­le­di­ği­ne ka­vuş­tun..." Bir mü­câ­hi­de so­ru­lur; O da şöy­le ce­vap ve­rir: "Ben kâ­fir­ler­le olan mu­ha­be­re­de ca­nı­mı fe­da eder­ce­si­ne düş­man­la harb et­tim, şu ka­da­rı­nı öl­dür­düm." Ona da "Bu­nu 'ne yi­ğit adam­dır, ne ce­sur­dur' de­sin­ler di­ye yap­tın. Se­nin de gâ­yen ye­ri­ne gel­di. İn­san­lar, se­ni tak­dir et­ti­ler. Al­lah için sa­vaş­say­dın mü­kâ­fa­tı­nı bu­gün gö­rür­dün" der­ler. Yap­tı­ğı­mız ha­yır­la­ra, iba­det­le­re ki­bir, ucub ka­rı­şır­sa hep­si­ni ya­kar. "So­nu töv­be ile bi­ten bir gü­nâh, so­nu ucub­la bi­ten bir iba­det­ten da­ha ha­yır­lı­dır" de­miş­ler. HA­ZIR­LIK­SIZ YA­KA­LA­NIR­SAK!.. 4- Az­râ­il aley­his­se­lâ­mın ru­hu­mu­zu an­sı­zın al­ma­sın­dan kork­ma­lı­yız. Ha­zır­lık­sız ya­ka­la­nır­sak bü­yük sı­kın­tı çe­ke­riz. Ölü­mün ge­cik­me­si için za­man ta­le­bi­miz ne­ti­ce­siz ka­lır. Se­ke­rat-ı mevt hâ­lin­de­ki adam ölüm me­le­ği­ne yal­va­rır: "Ba­na bir gün mü­sa­âde eder mi­sin?" O da "ha­yır" di­ye ce­vap ve­rir. "Hiç ol­maz­sa bir sa­at ol­sun ne ya­pa­cak­sam ya­pa­yım, töv­be ede­yim, va­si­ye­ti­mi ya­za­yım." Bu da şöy­le ce­vap­lan­dı­rı­lır: "Bin­ler­ce sa­at Rab­bi­miz sa­na ömür ih­san et­ti. De­ğer­len­dir­sey­din ya on­la­rı!.." İn­san, her an öle­bi­lir. Ölü­mün mev­si­mi, ge­ce­si gün­dü­zü yok­tur. Has­ta ola­nı da öle­bi­lir, sıh­hat­li ola­nı da. Genç ih­ti­yar ayı­rı­mı da ya­pıl­maz. Ya öl­me­me­yi ga­ran­ti­le­me­li­yiz ve­ya ölü­me dai­ma ha­zır ol­ma­lı­yız. Ki, emin ol­mak, ga­ran­ti­le­mek müm­kün ol­ma­dı­ğı­na gö­re ha­zır ol­ma­lı­yız. 5- Dün­ya­nın ga­ye edil­me­sin­den kork­ma­lı­yız. Ga­ye, dün­ya olur­sa ahi­ret unu­tu­lur. Biz, dün­ya için de­ğil, ahi­ret için ya­ra­tıl­mı­şız Rab­bi­mi­zin rı­za­sı ga­ye­miz ol­ma­lı­dır. Dün­ya­nın ta­ma­mı bi­zim ol­sa bi­le bir­kaç gün son­ra hep­si­ni bı­ra­kıp ay­rı­la­ca­ğız. 6- Ha­ne hal­kı­nın bi­zi ha­ram ka­zan­ma­ya zor­la­ma­sın­dan kork­ma­lı­yız. İn­san, ha­nı­mı­nı, ço­cuk­la­rı­nı se­ver, on­la­rı kır­mak is­te­mez. On­la­rın is­tek­le­ri­ni gü­cü­müz yet­ti­ği nis­bet­te ye­ri­ne ge­tir­me­li­yiz. Aşı­rı ta­lep­le­ri için borç­lan­mak ve bu borç­la­rı öde­mek­te zor­lan­mak akıl­lı ada­mın ya­pa­ca­ğı iş de­ğil­dir. He­le ha­ram­la­ra bu­laş­mak hiç uy­gun de­ğil­dir. Ha­ram lok­ma­nın vü­cut­ta ka­lı­cı te­si­ri var­dır. Du­ala­rın ka­bul ol­ma­ma­sı­na se­bep olur. "YE­Dİ­Ğİ­NE DİK­KAT ET!" Bir gün bir adam Süf­yan-ı Sev­ri haz­ret­le­ri­ne ge­lir, "ce­mâ­at­le kı­lı­nan na­ma­zın han­gi sa­fın­da dur­mak da­ha çok se­vap­tır?" di­ye so­rar. O da şöy­le ce­vap ve­rir: "Sen ye­di­ğin lok­ma­na dik­kat et, he­lâ­lin­den ol­sun, han­gi saf­ta du­rur­san fark et­mez!.." Ço­cuk­la­rı­na ve­ya bir baş­ka­sı­na ha­ram lok­ma ye­di­ren ki­şi kul hak­kı­na te­ca­vüz et­miş sa­yı­lır. Kı­ya­met gü­nü ken­di­le­ri­ne ha­ram lok­ma ye­di­ren­den da­va­cı olur­lar. Yü­ce Rab­bi­miz bi­ze bu al­tı kor­ku­yu hep ya­şat­sın...