Ragıp Karadayı

Ömür, sadece yaşadıklarımızdı. Herkesin hayat anlayışları, beklentileri farklıydı, bizim de kendimize has dünyamız vardı.

Günlerce iyi haber bekledim, daha doğrusu neyi beklediğimi bilmeden bekledim. Ameliyat bitti ama beklemem bitmiyordu.

Sanki inatlaşmıştık bedenimizle, en ufak bir bahaneyle hastalık gelip beni buluyor, inanılmaz sancılı geçiyordu günlerim.

İhtiyarlıkla beraber hastalıklar da davetsiz misafir olarak üşüşmüştü kapımıza. Bir gün ben, bir başka gün Tanju için hastaneye gidiyorduk.

Hissî ve hırslı davranmakla aslında kendi kendimizi harap ediyoruz da farkında olamıyoruz.

O gün etrafımızda olanların bir şey dememiş olmasından faydalanıp hemen söze karışmış hepimizi de şaşırtmıştı Tanju!..

Kazandığım güzel ahlakla gülümsüyordum bütün mahlûkata, ömür boyu hep tebessüm ettim herkese çok şükür. 

Neredeyse üç çeyrek asrı çoktan gerilerde bıraktığım ömrümün rutin işlerinden biriydi bu yaptıklarım. 

Hayalimdeki hastaların iniltilerini dinlerken çaresizliğimi de fark ediyordum. En fenası da elimden bir şey gelmiyor olmasıydı. 

Bazen bakkaldan ekmek, su gibi ihtiyaçlarını alır gelirdik. Sonra “Yalnızlık çok zormuş…” der bize dert yanardı.

"Bende size kuzu yedirecek göz var mı? Onu bunu bırak da seneler sonra niçin karşıma çıktın? Zenginliğini göstermek için mi?!."

Nelerle karşılaşacağımı düşündüğümden mi ne çok heyecanlıydım.

Yanı başımda en sevdiğim insan olmasına rağmen yapayalnız hissediyordum kendimi. Oysa geniş bir ailem vardı ama her biri başka yerlerdeydi. 

İnsanlara her şeyden evvel adil, samimi, nazik ve sevecen davranın ama sınırlarınızı muhafaza etmeyi de unutmayın!

Anneciğimin dili çözülmüştü; bazen muziplik olsun diye komik bir şey söylüyor güldürüyor, bazen imtihan eder gibi esrarlı bir iğneleme yapıyordu.

“Neredesin kız Jale? O Tanju denen adam seni yoldan çıkardı, kandırdı, ziyan etti, hayatına, ömrüne ipotek koydu…” diyenler oldu..

Tepeden tırnağa beyazlar giyinmiş bir hanımefendi ayağa kalktı “Jale kızım haklı, bir daha ortalıkta görünmedim ki…” dedi!..

Bir ara Doktor Nefise, şimdi görümcem olan ilk hocamla baş başa kaldığımda ona muhabbetle sarıldım

"Kim derdi Almanya’da zengin bir kardeşimin olduğunu ve gelip bizi bulacağını?.."

İlk gördüğümde ben de tuhaf olmuştum. “Bir insan, bir başkasına bu kadar mı benzer?” demiş, tekrar tekrar dönüp bakmıştım...