Yakınında, billur gibi bir su durgun göle dökülüyordu...

Mahalleden çocukluk arkadaşıyla karşılaşması onu biraz rahatlatmıştı şimdilik Üryan. Hâl ve hatır sormalardan sonra herkesin dilindeki hâdiselerden bahsettiler. Bilhassa Çakır Vezir’in evini göstererek oraya gidip gelenleri, zamanını nerelerde geçirdiğini, kimlerle dolaştığını takip edilmesinin sözünü alarak sokağın derinliklerinde kaybolurken Gülşah’ı bulup yuvasına teslim etme şerefine kavuşmak için de dua ediyordu Rabbine…           *** Erkenden şiddetli bir baş ağrısıyla uyandı Gülşah Hanım. Hava ılık olmasına rağmen üşür gibi oldu. Titreyerek karnını tuttu. Minicik hareketler ona sanki: “Yalnız değilsin…” der gibiydi. Farkında olmadan gerindi. Bacaklarını, kollarını intizamsız olarak birkaç defa uzatıp çekti. Göremediği derinliklerden hırsızın ayak sürütmesi gibi gelen seslere kulak kabarttı. Bunların irili ufaklı su akıntıları olduğunu anlayınca rahatladı. Daha sonraları aynı tekrarlar, söyleyeni olmayan ve hiç bitmeyecek ninniler gibi gelecekti. Kendini toparlayarak mağaranın ağzına kadar ilerledi. Güneşin ilk ışıklarının aydınlattığı, bugüne kadar âdemoğlunun ayak basmadığı bu esrarengiz yer, çeşitli çiçeklerin, ağaçların süslediği güzellikler ülkesi gibiydi. İnce, uzun dallı yaban söğütlerinin alaca gölgeleri mavi bir ayna gibi duran suya düşüyor, ilkbaharın ılık sıcaklığıyla neşelenen kuşlar, insanların birbirlerine yaptıkları zulüm ve haksızlıklara inat, bir melodi gibi dur durak bilmeden ahenkli ahenkli ötüşüyorlardı. Yakınında billur gibi bir su, şarıldayarak biraz ilerideki durgun göle dökülüyordu. Başı bulutlara değecek kadar yükseklerden düştüğü belli olan kocaman kayaların ayırdığı ağaçlık, içinde birçok sırları gizlercesine tâ vâdinin sonuna kadar iniyordu.