TENEFFÜS

Bu köşede genelde konu bütünlüğü olan yazılar yazmaya çalışıyorum. Öğretmenlik mesleğinin hastalığı olsa gerek, çoğu zaman haddim olmayarak ahkam kesiyor, ders veriyorum.

Ama bazen kalemin ucuna biriken ve mızmız bir çocuk gibi “Beni yaz, beni yaz!" diye tekrarlayıp duran hatıraların ısrarına dayanamıyorum. 

Ve birbirinden bağımsız hikâyeleri uç uca ekleyip teneffüse çıkıyorum.

Ben de rahatlıyorum, okuyucu da…

 

 

Evimizin bir odasının boyaya ihtiyacı vardı. Küçük bir oda olduğu için kendim yaparım diye düşündüm. Yapı marketten gerekli malzemeleri ve tavsiyeleri alıp eve döndüm.

Önce tavanı boyamam gerekiyordu. İlk katı attıktan birkaç saat sonra odaya girip baktım ve tavandaki dalgaları gördüm. Canım sıkıldı. Önce fırçaya suç attım. Dengesiz dönüyordu ve bu yüzden dalgalar oluşuyordu. Yeni bir fırça bulup işe devam ettim ama dalgalar artarak devam eti.

Bu sefer boyaya suç buldum. Biraz daha su katınca kıvamı tutturdum gibi oldu. Ama üçüncü kattan sonra da değişen bir şey olmayınca, tavan yüzeyinin düzgün olmadığına karar verdim.

Moralim bozuk bir şekilde yatağa uzandım. Tavanda, duvarları döven azgın dalgaları seyrederken kendime şöyle söyledim;

 

                 Kırık kalp

 

Bir okul müdürü anlatmıştı. Veli toplantısında bütün öğretmenleri gezen veli, en son okul müdürünün odasına girmiş. Gözleri biraz nemliymiş.

“Hocam” demiş. “Bütün öğretmenleri gezdim. Herkes çocuğumla ilgili olumsuz şeyler söyledi. Evet, dersleri kötü. Olumsuz davranışları da vardır mutlaka. Bunu biliyorum. Ama bir tane bile güzel cümleyi hak etmiyor mu oğlum? En azından 'Oğlunuz çok güzel yürüyor!' veya 'Ne kadar da güzel gülümsüyor!' deselerdi eve mutlu gidecektim. Ama şimdi kırık bir kalple ayrılıyorum okuldan.”

Okul müdürü bu hatırayı anlattıktan sonra da şöyle demişti;

 

                 3T formülü

 

Lisede bir hocamız vardı. Sınavdan önce hep aynı konuşmayı yapardı.

Sonra oturup gazete okurdu masasında. Kimse de kopya çekmeye kalkışmazdı.

Korkudan tabii.

Bakanımız gözetmensiz sınav konusunu gündeme getirince aklıma geldi bu hatıra...

 

                 Hocan versin!

 

Yıllar önce bir öğrencime dersi niçin dinlemediğini sordum. Çocuk, “Hocam, sizi anlamıyorum. Akşamları sizin anlattığınız konuyu Youtube’dan seyrediyorum. Bir hoca var, çok süper anlatıyor!” demişti.

Bayağı bir bozulmuştum.

Karne zamanı yaklaştığında aynı öğrenci gelip, “Hocam, ortalamam dört düşüyor! Performans notumu biraz yükseltir misiniz?” dediğinde, “Youtube’daki hocana söyle, o versin!” demiştim.

Artık nasıl alınmışsam?

 

                 Çok gezen mi bilir, çok yiyen mi?

 

Bizim çocuklar "isim-şehir" oynuyordu. Bir ara küçük olan yanıma geldi;

"Baba" dedi. "Abim oyunda hile yapıyor."

"Nasıl?" dedim.

"Getir bakalım abinin kâğıdını" dedim.

Kâğıdı getirdi. Baktım A harfiyle oynuyorlar. Büyük çocuğun şehir kısmında da “Adana” yazıyor.

Bütün aile toplanıp zar zor çocuğa Adana'nın bir şehir olduğuna ikna ettik.

Sonra da büyük bir telaşla tabletteki “yemeksepeti” uygulamasını silip, bir atlas indirdik...