Seçkin Başkan

Tayfun hışımla girdi içeriye. Esra biraz mahcup, biraz gururlu gülümsedi...

​Necile Hanım, hâkimin sözü başladığı andan itibaren söylediklerini anlamaya çalışıyordu.

​"Zayıflamışsın Cahit Bey... Sana yiyecek bir şeyler getireyim bir dahaki sefere..."

Bakkal Bekir ve karısı acıyarak baktılar yaşlı kadına. Yapabilecekleri hiçbir şey yoktu.

​Dilek şımarık bir kahkaha atarak içeri girdi. Kendi etrafında dönmeye başladı...

Necile Hanım tutunacak bir dal ararcasına etrafına bakındı. Kimseler yoktu.

Paraları ayırmak için çekmeceyi açtı. O anda donup kaldı. Para yoktu yerinde!..

Çekmeceyi açtı. Korkudan elleri titriyordu. Banknotlar desteler hâlinde karşısında duruyordu!

Genç adamın bilinçaltında yatan gerçeklerden kaçışıydı ailesinden uzak durmasının sebebi.

Genç kadın ellerindeki kan damlalarına dehşetle bakıyordu. Acı duymuyordu!..

Korkmuştu Esra. Hiç beklemediği bu tepki karşısında sindi. Ağlamaklı olmuştu.

Esra Bursa’ya geldiği günden beri evdeydi. Kendisini bir hapishaneye kapatılmış gibi hissediyordu.

Bekir ayakkabılarını çıkartarak girdi. Oturma odasına geçti. Acıyarak baktı kadının yüzüne.

"Herkesin hayatı kendine. Ayrıca inan bana beş kuruş para vermedim babama..."

Küçümser ifade içini sızlatmıştı Hakan’ın. Kayınvalidesinin tavrından tedirgin olmuştu.

"Sen bu işe karışma Hakan. Koskoca kız, ne yaptığından kendi sorumlu!.."

Gözü sürekli telefona gidiyor, içinden ailesine ulaşıp olayı açıklamak geliyordu.

​Necile Hanım ağlamayı bırakmış hayretle gözlerini açmıştı. Cahit Bey yutkunuyordu!..

Necile Hanım bir feryat kopartarak attı kendini kanepeye. Sarsılarak ağlıyordu.

​Cahit Bey yutkundu. Aynı kaygıları onun da taşıdığı belliydi. Ayağa kalktı.