Canım Ruhat Teyzem...

“Hürmetimiz, sadece muhabbettendi. Güzeller güzeli Canım Ruhat Teyze'm benim...”

 

Ben Ruhat Teyze'mi bundan tam on beş sene önce on iki yaşındayken çok sevdiğim bir ablamın kına gecesinde tanıdım. Onu anlatmaya ne kelimeler, ne de sayfalar yeter. Anlatılmaz sadece yaşanırdı.

İstanbul'un tanınmış mevlithanlarındandı. Bu âlemin insanı değildi. Başka âlemlerde yaşıyordu. Tam bir Osmanlı kadını idi. Kalp gözü açıktı. Mübarek bir insandı. Ferasetlerine çoğu kez şahit oldum. Kimsenin evinde yatılı kalmaz, lafını kimseden esirgemez, doğru olanı her yerde söylerdi.

Evlenen genç kızların ellerinden tutarak dualarla getirirdi. Düğünlerimizin olmazsa olmazı, göz bebeği, inci tanesiydi. Bir toplulukta birisi kendisini övdüğünde iki mübarek eliyle yüzünü kapatıp, utanırdı.

"Siz bana telefon edip 'Ruhat Teyze gel' deyin ben gelirim” derdi.

"Telefon numaranız yok sizi nasıl arayalım?” deyince de.

"Kalpten çağırın ben gelirim” derdi.

Ve gerçekten sevgi ile anılınca çıkar, gelirdi. İlim meclislerinde izin almadan konuşmazdı. Konuşmak için parmak kaldırırdı. Kendine münhasır bir insandı. Onun olduğu ortamlarda neşe olurdu. Hem ağlatır, hem güldürürdü.

"Bu kitap var ya, bu kitap; sizi anlatıyor, sizin isminiz" diyerek, Hakikat Kitabevi yayınlarından İslam Ahlakı kitabını gösterirdi. Trabzon Merkez Mahallesinde doğmuş, İstanbul'a gelin gelmiş, İslam kültürü ile yetişmiş enteresan bir hanımefendiydi.

Çocuklar koşarak etrafını sarar, öğrettiği şiirleri coşkuyla söylerlerdi. Nasreddin Hoca gibi, zeki ve hazırcevaptı. Bir Osmanlı münevveri idi gerçekten...

Âleme ibretle bakar, acayip şeyler fark ederdi. Her gün gördüğümüz ağaçlar hakkında öyle şeyler derdi ki şaşardık. Renkleri, çiçekleri zevkle temaşa eder, yaşamaktan zevk alırdı. 

Biz onu çok sevdik, ondan çok şey öğrendik.

Ruhat Teyze'm gibi bir insan bir daha zor gelir. Şimdi bulunduğum her mevlit ortamlarında o geliyor gözümün önüne. Yüreğime hüzün doluyor. Beni gördüğü her ortamda "ay benim kızım gelmiş” diyerek bana kollarını açar ben de koşarak gider sarılırdım kendisine...

Yokluğunu düşündükçe yüreğim yanıyor. Meclislere "Hû! Erenler!" nidası ile girer, sevgi ile karşılanırdı. Yaşıtlarından çekinirdik bazen. Fakat o gelince güller açardı yüreklerde. Ondan hiç korkmadık.  Hürmetimiz, sadece muhabbettendi. Daima dualarımızda ve kalbimizde olacaksınız. Rabbim şefaatinize nail eylesin bizleri inşallah. Güzel ruhuna bir Fatiha okur musunuz?