“Hayallerime ihanet etti!..”

“Aynı şeyleri sevdik. Gün geldi bir simidi bölüştük. Gün geldi birlikte ağladık, birlikte güldük...”

 

 

Kendisinden özür dileyince ihtiyar bu defa uzattığım eli karşılıksız bırakmadı. Öpmek istedim müsaade etmedi. Sadece tokalaştık.

-Kusura bakma Kadir Amca, cahilliğime ver. Ben de Kütahyalıyım. Merak ettim sana niye Mecnun diyorlar ki?

Aslında yine saçmalamıştım. Daha yeni tanıştığın adama böyle mi sorulurdu?

Allahtan, korktuğum gibi olmadı. İhtiyar önce sakalını sıvazladı, her zaman yaptığı gibi elindeki sigarasını dudaklarına götürerek birkaç nefes daha çektikten sonra mırıldandı:

-Neden olacak beni deli zannettiklerinden. Ama ben deli değilim. Allaha şükür aklım başımda...

Ama ben Leyla’mı kaybettim… Hayatım Leyla'mdan önce ve sonra diye ikiye bölündü benim… Yirmi yıl sürdü rüya gibi hayatım… Şimdi tatsız tuzsuz bir hayatın içinde geçiyor günlerim…

Onunla aynı mahallede doğduk… Aynı şeyleri sevdik. Gün geldi bir simidi bölüştük, gün geldi birlikte ağladık… Birlikte güldük…

-Eşiniz miydi?

-Olmadı be evlat olmadı! Onunla bir yastığa baş koyamadım. Ben askere gidince her şey ters yüz oldu. Askerden döndükten sonra da hayatım kapkaranlık oldu… Hiçbir şeyin anlamı kalmadı… İşte bu yüzünden bana deli Kadir Mecnun oldu diyorlar…

Birden sustu Kadir Amca. Belli ki yaraları deşilmişti. Yine derin derin birkaç nefes çekti. Sanki ondan güç alıyor gibiydi. Ben de fazla derdini açmamayım diye yerimden kıpırdadım.

Gözlerini gözlerimle buluşturdu. Nereye gidiyorsun? Dinlemeyecek misin, der gibi bakıyordu… Belli ki içini dökmek istiyordu:

-Acıtmak ki ne acıtma evlat. Leyla'm karşıma çıksa, “seni sevmiyorum” dese veya tam kalbimden vursa bu kadar kanamazdı yüreğim.

Ben askerde iken evlenmiş. Bana hiçbir haber vermeden… Ettiği yeminleri unutarak… Kurduğumuz hayallere ihanet ederek… Ben onun hayaliyle “gel tezkere” derken o başkasına gitmiş bile… Aileme de küskünüm… Rahmetli anam babam benden bunu saklamışlar. Kadir askerden kaçar demişler… Askerden gelip durumu öğrenince dondum kaldım… Yıkıldım enkaza döndüm… Paramparça oldum. O günden sonra bir daha da kendime gelemedim.

Ailem, arkadaşlarım çevrem çok uğraştı ama nafile. O günden sonra ne bir kız ile konuştum ne de evlendim. Ben çünkü bir kere sevdim… Leyla benim hayat ile de bağımı kesti.

Bu darbeyi yemeden önce şu zıkkım sigarayı ağzıma dahi koymamıştım. Hatta nefret ederdim. Şimdi görüyorsun bu hâlimi kendim bile bilmiyorum...