Annem artık gelmeyecek mi?

 “Baba bizi annemize götürsene, onu görmek istiyoruz. Niye bizi annemize götürmüyorsun?”

 

 

Bundan yıllar önce dünyadan ne kadar da habersizdik.

Zavallı annem hasta yatağında yatarken bile ne olup bitiğinin farkında değildik... Her zaman iyimserdim... Olayları kavrayamıyordum. Annem hasta yatıyordu ama ben pek üzülmüyordum. “Nihayet, hastalık bu, yakında geçer” gibi geliyordu. En değerli varlığımın bir gün ölüp gideceği aklımın ucundan geçmiyordu. Buna hiç ihtimal vermiyordum.

Ama acı gerçek benim de karşıma çıkmıştı. Annemin ölüm haberini aldığımda şaşırdım. İnanmamış boş gözlerle bakmıştım babamın yüzüne.

Nasıl olurdu bu? Olabilir miydi? Günlerce, aylarca annemi bekledim. Bir gün çıkıp gelecek diye… Çocuk aklımda düşünüyor, bir türlü öldüğüne inanamıyordum!

İçimden bir ses, “gelecek” diyordu; “bekle, gelecek!”

Ümitle bekledim. Her geçen gün ümidim bir mum gibi eridi eridi ve yok oldu… Ölüm denen büyük mecburiyeti kabullenmek zorunda kalmıştım. Giden geri döner miydi? Bu mümkün değildi...

Zavallı babam birkaç yılda dert ve sıkıntı yüzünden yaşlanmıştı. Kardeşlerim ise henüz hiçbir şeyin farkında değillerdi. Dünyadan ve olup bitenlerden habersizdiler.

Allah kullarını imtihan eder. Biz de imtihan ediliyorduk işte. Kardeşlerimin;

“Baba, bizi annemize götürsene, onu görmek istiyoruz... Niye bizi annemize götürmüyorsun? Nerede o, biz ona gidelim!” diye ağlayıp feryat etmeleri yüreğimizi iyice yaralıyordu...

Kardeşlerime annemizin yokluğunu hissettirmemek ve onların küçücük yüreklerindeki boşluğu bir parça olsun doldurabilmek için, üzüntümü unutmaya gayret ederek, onlara elimden geldiğince bakmaya çalıştım... Yemek yapmaktan, çamaşır yıkamaya kadar her işe yetişmeye çalışıyordum. Geceleri bir gariplik, bir öksüzlük çöküyordu hepimizin üzerine... Kardeşlerime rahmetli annemden öğrendiğim masal ve hikâyeler anlatmaya başladım. Onları oyalamak, acı duymalarını önlemek istiyordum. Ama her ne kadar seviniyorlarsa da hiçbir zaman bir anne olamadım onlara... Zaten olmam da mümkün değildi...

Bir gün küçük kardeşim sokaktan ağlayarak eve geldi...

- Neyin var, ne oldu, dedim.

İyice deşildi yüreği... Hıçkırarak ağlamaya başladı. İç çekerek şunları söyledi:

- Çocuklar beni aralarına almıyorlar, “senin annen öldü, annesizler bizimle oynayamaz” diyorlar... Söylesene abla annem niye öldü? DEVAMI YARIN