Böylece kiraya verdik daireyi. Kiracı eve taşınmıştı. Ben de, üç ay sonra hesabıma kira yatacağını düşünüyordum... Allah kimseyi mal ile imtihan yapmasın.

Hesap ediyordum. Aradan üç sene geçtiğinde ben biriktirdiğim para ve aldığım kira ile yeni bir daire almaya niyetleniyordum.

Fakat bu daire, daha lüks ve metrekare olarak da büyük olacaktı. Kısaca söylemek gerekirse, kiraya verdiğim daireyi de satarsam, ancak alabilirdim yeni yeri...

Benim için fark etmezdi. Belirli bir süre sonra yeni daireyi almaya niyetlendim ve kiracımın oturduğu daireyi de satışa çıkardım.

Müşteri de buldum... Birlikte, satacağım daireyi dolaşacaktık. Fakat kiracımın tavrının ne olacağını hiç hesaba katmamıştım...

Ne için geldiğimizi söyler söylemez, kiracım kapıyı suratımıza kapatmaz mı? Çık işin içinden çıkabilirsen!..

Dairemi satacağım müşteri ile kendi dairemin kapısı önünde kalakalmıştım... Kiracı kapıyı suratımıza kapatırken tavrını da koymuştu:

-Kardeşim! Bu ev senin diye, her istediğin zaman elini kolunu sallaya sallaya içeri mi gireceksin?

Kapıyı tekrar çaldım... Israrım karşısında, tekrar açtı kapıyı. Dedim ki:

-Bak arkadaş, kaç seneden beri evine geldim mi? Bu evi satışa çıkardığım için müşteriye göstereceğim. Yoksa niye geleyim evine?

Ne dese iyi?

-Kardeşim, sen daireni satacaksın diye ben oturduğum evi, her gelene han gibi açacak mıyım? Kesinlikle olmaz!

Çık işin içinden çıkabilirsen... Bu ağız kavgasını dinleyen, müşteri aşağı inerken "Arkadaş kusura bakma! Böyle problemli bir daireyi almaya niyetlenip de başımı derde sokamam!" dedi ve ayrıldı.

Eee ben bu evi nasıl satacaktım peki? Kaç kişiye satmaya niyetlendiysem aynı problem sebebiyle alacak olanlar alıştan vazgeçiyordu...

Baktım olacak gibi değil. Son gelen müşteriye dedim ki:

-Arkadaş, kiracımın durumu müsait değil. Fakat hepsi aynı daire, sana bir üst katın odalarını gezdireyim bak! DEVAMI YARIN