Otuz altı yıl öğretmenlik...

“Yedi yıllık mücadele sonunda Kuzey Ren Vestfalya Eyaleti’nde 36 yıl öğretmenlik yapmıştır...”

 

Ankara’da yükseköğrenimini yapmakta olan 20’li yaşlarda bir delikanlının radikal bir kararla Almanya’ya gitme sevdası ve orada yaşadığı inanılmaz sıkıntılı dönemleri ve ulaştığı başarıyla ilgili anılarını anlatmaya bugün de devam ediyoruz...

"Her sabah erkenden, yine bir minibüsle 70-80 kilometre uzaktaki köy ve kasabalara gidilir. İçi reklam ilanı dolu el arabaları ile cadde ve sokak boyunca yürünüp ilanlar evlerin posta kutularına atılır. Öğleyin mola verilir, 20 mark ücret ödenir. 5 markla karnını doyurur, 15 mark da cepte kalır.

Almanca kursuna devam ediyor göründüğü için, oturma izni üç ayda bir uzatılmaktadır.

Aylardan haziran… Mercedes fabrikasının, yaz dolayısıyla izne ayrılacak işçiler yerine üniversite öğrencilerini üç aylığına işe alacağını duyunca, dünyalar onun olur. Hemen o sabah, şafak vakti kalkıp yola düşer. Yaklaşık bir saatlik bir yolculuktan sonra fabrikaya varılır. Başka yerlerden gelen otobüslerden inen yüzlerce işçi ile birlikte girer fabrikaya.

Üç vardiyalı bu fabrikada binlerce işçi çalışır ve çoğu da Türk’tür. Ustabaşı, bizim delikanlıya işini gösterir. Akar banttan gelen, ilk boyası atılan arabaların sol kaportasındaki boya kırıntılarını zımparalayıp ıslak bezle silmektir görevi. Ancak arabalar hiç durmadan arka arkaya geldiği için çok zordur yetişmek. Bir işçinin, bir saniye bile kaybetmeden son sürat çalışarak yapabileceği bir iştir bu. Acemilik de olunca, yetiştirmek için var gücüyle çırpınır, kan ter içinde kalır.

Günde sekiz saat, sürekli koşturmaca… Dört gözle beklediği paydos zili çalınca, bitip tükendiğini hisseder. Kitaplarda okumak başka, bizzat yaşamak başka imiş işçilerin dramını… 'Artı değer, sömürü, emek böyle bir şeymiş demek!' diye düşünür. Çok zor gelir bu iş ama sıkar dişini. Üç ayda 4500 mark kazanır. Tüm borçlarını ödedikten sonra 500 mark da cebinde kalır...”

Umutların peşinde hatıralarını böyle devam ettiren yazar Bahattin Gemici yedi sene boyunca pes etmediği bu mücadele sonunda 1977ʼden itibaren Kuzey Ren Vestfalya Eyaleti’nin Herten kentinde 36 yıl öğretmenlik yapmıştır. Bizim insanımız aslında bu kadar sabırlı bu kadar çalışkan ve bu kadar başarılıdır. Bu başarı alkışlanmaz mı? Bizim insanımızla gurur duyulmaz mı? Yeter ki birbirimizi ötelemeyip kucaklamasını bilelim...