İstanbul bahçeleri...

A -
A +
“Mevsiminde yenidünyalar, can erikleri, kayısılar, yeşil elmalar gönderilirdi komşulara derin kâseler içerisinde...”     Şehrimizin bahçeli evleri vardı çocukluğumuzda. İrili ufaklı ama sulandığında toprak kokan… Ortancalar, güller, filbahriler, pembe beyaz zakkumlar ve meyveli ağaçlarla süslü. Sarı renkli üstü fır fır dönen muslukları, mermer kurnaları aşınmış çeşmeleri olan bahçeler… Şehrin içindeydiniz ama sabahları horoz sesleri duyardınız. Kuşlar eksik olmazdı sokakların eteklerinden. Çok yüksek duvarları bulunmazdı onların... Sahipleri kollarını koyup dışarıdan geçen tanıdıklarıyla konuşurlardı. Bahçeli evlerin sahiplerinde hep bir güzellik, hep bir anlayış olurdu. Fark ederdim gülümseyerek baktıklarını. Betondan binalara girenlerden çok daha rahat ve umutlu seslenirlerdi birbirlerine. Çoğunda dikenli tel filan yoktu, dikensiz ve camsız olanlarına kaçardı vurduğunuz toplar. Eğer istemeden de olsa bir fidan kırdınız mı? "Gel buraya" derler ve gösterirlerdi yaramazlığınızı. "Bak nasıl günah... Gördün mü?"... Ceza olarak küçük bir çapa verirlerdi elinize, "Çapala bakalım burayı" derlerdi... Çapalamak için çabalamak nedir öğrenirdiniz… Topu bırakıp toprağa yenilirdiniz binbir özürle. Bitince limonata gelirdi, kalın dilim kesilmiş üzümlü bir kekle. “Dikkatli olun” tembihiyle, avurtlarınız dolu dolu fırlardınız yine sokağa… Duvarları yosun tutardı kuzeye bakan bahçeciklerin. Taşlarının arasından küçük mineler, aslanağızları, yabani semizotları boy verirdi… Küçük bölümlerinde domates, biber, salatalık, taze soğan, kıvırcık ve kokulu çilekleri yetiştirenler olurdu. Komşu teyzenin önünden geçerken tutuşturuverirdi elime, "Al bakim ufaklık, anneciğine götür" diye yeni kopardığı sebzeleri. Yolun dibindeydi komşunun bahçesi... Arabalar neredeyse sürtünerek geçerdi yaseminler sarılı kafes telli köşesine, Yeldeğirmeni,  Bahariye, Moda sokaklarında, şehrin göbeğinde kırsalın keyfini, komşuluğun sıcaklığını yaşardınız. Çiçeklerin mevsimine, iğdelerin serpilmesine, hanımellerinin delirmesine, ıhlamurların ay ışığına buram buram yanmasına göre, kokular içinde tarifsiz uykulara teslim olurdunuz açık camlarınızdan… Mevsiminde yenidünyalar, canerikleri, kayısılar, yeşil elmalar gönderilirdi komşulara derin kâseler içerisinde. İstanbul'un sokakları bahçeydi, bahçeler onun süsü. Serçe, saka ve ispinozlarından sabah, güvercin ve kumrularından öğlen, kırlangıçlarından akşam, kurbağalarından gece şarkıları olan… İnsanlarına nefes ve ömür tanıyan…           Hakan Kınay
UYARI: Küfür, hakaret, bir grup, ırk ya da kişiyi aşağılayan imalar içeren, inançlara saldıran yorumlar onaylanmamaktır. Türkçe imla kurallarına dikkat edilmeyen, büyük harflerle yazılan metinler dikkate alınmamaktadır.