Var oluş sancısı

Her anne, doğum yaparken dayanılmaz bir acı çeker ve bu acının akabinde yeni bir canlı meydana gelir. Doğumun gerçekleştiği andan yani var olduğumuz andan itibaren biz sancı çekmeye başlarız.

Ne demiştir şair Ziya Paşa meşhur Terkib-i Bend’inde:

“…

…”

Yani “Eğer mutlu ve sakin olmak istersen bu dünyaya hiç gelme(yecektin); çünkü şu hayat meydanına bir defa düşen (kimse) kaza taşlarından -ıstırap verici dertlerden- kurtulamaz.”

Yine âlimler buyurmuşlar ki:

“Dünyada rahat yoktur.”

Dolayısıyla insanoğlu büyük sancılar sonucu doğar, dert ve çilelerle telaşla heyecan ve hayallerle; ihtirasla ve tamahlarla vs. yaşar, gelişir ve ister bey olsun ister paşa, ister fakir olsun ister zengin ister az yaşasın ister çok, sonunda bu dünyaya veda eder, ölür.

Bu açıdan hayatımıza baktığımızda doğarken bizim ağladığımız, öldüğünde ise arkamızdan ağlanan bir garip insanoğluyuz… Dünyaya adapte olma süreci ve dünyadan ayrılma süreci arasında sıkışıp kaldığımız hâllerden ibaretiz aslında. Her sancı daha büyük bir sancı için hazırlık. Asıl doğum olan ölüm için belki de, yine de her sancı bir doğum. Her acı sonrası insan yeni bir şey keşfediyor. İçinde kalan varlığını daha önce bilmediği bir şey.

Yaşadıkça, tekrar tekrar doğrular bulup yitiriyor. Aslında olmak istemediğine dönüşüyor. Bildiği sularda dolaşınca keyif almıyor, bilmediği sularda boğulunca hayıflanıyor. Ve insanoğlu var olduğu günden bu yana çektiği sancıyla kıvranıyor.”

 

 

 

 

 

Hayata merhaba dediğim anda

Toprağa tutunmuş körpe fidandım.

Seyrettim âlemi bir geniş handa

Gezdiğim dünyayı ebedi sandım.

 

Sabahın köründe güderdim kuzu

Ekmeğime katık yapardım tuzu

Teneffüs ederdim yerdeki tozu

Pervasız yürürdüm biraz yamandım.

 

Bana yol gösterdi börtü böcekler

Benimle konuştu kırda çiçekler

Yabancıydı bana çoğu gerçekler

Düşümde gördüğüm hayale kandım.

 

Yıldızlar taşıdım elim üstünde

Rüzgârlar gezindi kolum üstünde

Sonsuzluk göründü yolum üstünde

Dağların önünde sanki dumandım.

 

İçimi donduran kardı ayazdı

Sevdiğim mevsimler bahardı yazdı

Gönülde çağlayan kavaldı sazdı

Aşkın ikliminde köz gibi yandım.

 

 

 

 

 

İLMİHÂL: İlim kelimesi Arapça kökenli olup “bilgi, bilim” anlamındadır. İlmihâl kelimesi de “ilm-i hâl” terkibinden meydana gelmiş olup sözlükte “hâl ilmi” demektir. Bilgi manası ise dinî kuralları öğretmek üzere yazılmış kitap anlamındadır. Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye kitabı bir ilmihâl kitabıdır ve herkesin kolaylıkla okuyup anlayabileceği bir şekilde dinimizi anlatmaktadır.

Bu anlamda âlim kelimesi de “ilim sahibi, bilgin”, ulemâ kelimesi de “alimler, bilginler”, allame kelimesi de “çok bilen, en bilgili -mecaz ukala-; ilâm kelimesi de “bildiri”, mâlûm kelimesi de “bilinen şey”, tâlim kelimesi de “öğretmek”, muallim kelimesi de “öğreten, öğretmen” anlamında hep aynı kökten gelmektedir.