Ondan nefret ediyorum!

İnsan genelde ilk bakışta anlaşılmaz. Biraz odaklanmak gerekir anlaşılması için… Örneğin hayal kuran birisi dikkatle bakıldığında hissedilir. Rüya görenin gördüğü rüyayı size anlattığı kadar anlarsınız. O ise o rüyayı nasıl yaşamıştır bir bilseniz… Kimi vardır roman yazar gibi anlatır rüyayı… Kimi var bir kelime edemez rüyasıyla ilgili… Karnı aç olan kimsenin açlığını hemen fark edemezsiniz.

Yalan söyleyenin yalanını da…

Kimi seven vardır… O kadar çok sever ki dillendiremediği sevdiğini…

Onun adını, “ondan nefret ediyorum” diyerek anar bazen…

Eski zamanlarda bir küçük çocuğun annelik davası vardır. İki kadın da hâkimin huzurundadır. Her ikisi de çocuğun kendisine ait olduğunu söyler.

Şimdiki gibi DNA testi falan yoktur elbet…

Hâkim her iki kadını da dinler. Her ikisi de gözyaşları içinde “çocuk benim” diye anlatmaktadır. İşin içinden çıkmak güçtür… Sonunda hâkim bir yolunu bulur. Der ki:

“Anlaşıldı. Madem ikiniz de bu çocuğa bu kadar sahip çıkıyorsunuz. O hâlde çocuğu ikiye böleceğiz. Yarısı birinizde yarısı birinizde kalacak.”

Bu karar üzerine çocuğun gerçek annesi ileri atılır. Der ki:

“Aman Hâkim Bey. Aman… Ben yalan söyledim. Çocuk benim değil… Yeter ki kesmeyin onu!”

Hâkim böylece çocuğun gerçek annesinin kim olduğunu anlamıştır.

Gerçek anne, çocuğu aman kesilmesin de kendi yanında olmasa da olur diyecek kadar çocuğunun canını düşünmektedir.

Bu bir örnektir… İnsan hayatında yüzlerce kimseyle görüşmüş olabilir. Ama içlerinden kimi en yakınıdır. Kimi sevdiğidir. Kimi hayatında bir daha hiç görmeyeceği bir kimsedir. Kimi görüşmek zorunda kaldığıdır… Kimi bir dahaki sefere görüşmek üzere not aldığıdır. Kimi hayat boyu unutamayacağı derecede olumlu olumsuz etkilendiğidir.

Derler ki insanlar üçe ayrılır. Kimi ekmek gibidir her daim ararsın. Kimi ilaç gibidir lazım olduğunda ararsın. Kimi mikrop gibidir aramasan da o gelir seni bulur!..

 

 

 

 

 

 

Aylardan şubat

Havalar sıcak

Bir lodos ki sorma

Yağmur ısmarlıyor bulutlara

Kirpiklerimde üç beş damla

Mevsimler değişti

Ondan sonra

 

 

Hayat durdu bir bakıma

Karanlığa gömüldü dünya

Bir de yokluğu çöktü omzuma

Hâlimi hiç sorma

Gülüyoruz arada sırada

Fakat kalmadı neşemiz

Ondan sonra

 

Haliç'ten geçiyor bakıyorum

Bildiğim dualardan okuyorum

Bir acı ki sorma

Güz düştü baharlarıma

Hüznü kaldı hatıra

Gerçeğe kırıldım

Ondan sonra

 

Aylardan şubat

Yüreklerde ateş

Bir yangın ki sorma

Hasret aşılıyor aşka

Yüzü her an hatırımda

Hep mahzunum, küskünüm

Ondan sonra...

 

 

 

 

 

 

MÜCELLA: Arapça cila kelimesinden türemiş “parlak”, “cilâlı” anlamına gelmektedir. Mücella kelimesi kendinden önce kelime alarak tamlamalar meydana getirmiştir. Örnek olarak mirât-ı mücellâ. “Parlak ayna” anlamındadır. Nedim bir gazelinde bu kelimeyi şöyle kullanmıştır:

Mücella, mücellid kelimesiyle karıştırılmamalıdır. Mücellid de Arapça cild kelimesinden türetilmiş olup kitap ciltleyen, ciltçi anlamına gelmektedir.