Baba… İki hece dört harf

Baba, bakılınca iki hece dört harften oluşan sıradan bir kelime değil mi?

Baba… Ama o mini minnacık harflerin arasında benim babam var… Benim için her şeyden daha öte olan babacığım var...

Gözlerinizi yumduğunuzda siz rüyalar âleminde olsanız bile o gelip gece uykuda üzerinizi örter siz mışıl mışıl uyurken sizi sessizce gözleriyle sever… Beni uykumda seven, üzerimi merhamet ve şefkatle örten ama sevgisini sessizce yaşayan biricik babam…

Babamı nasıl anlatabilirim ki? Onu anlatmaya çalıştığınızda kullanacağınız her kelime yetersiz kalır… Anlatılamaz kıymeti, yazık olur anlaşılmazsa kıymeti.

Hangi sevgi kelimesi söylenirse söylensin babayı tanımlamada aslında hepsi aynı manaya çıkıyor. Bu sebeple babamlar ilgili bütün sevgi kelimelerini, hepsini birden kullanmak istiyorum… Sevgiden yana her şey bana babamı hatırlatıyor çünkü…

Babam...

Babalar çok sever inanın… Hep sever… Sevdiğini söylemez ama yüreği ürperir evladına bir şey olacak diye... Evladını bir kartal misali kanatları altına alır. Evladının canı acısa onun ciğeri acır. Hep susar ama babalar, severken bile susar. Az konuşur öz konuşur onlar. Babalar tüm yükleri omuzunda taşır bir ömür… Çocuklar hata yaptığında evet hatalara bağırır çağırır… Ama aslında hataları çoktan affeder babalar… “Bir daha yapma!” diye uyarırken senin üzüldüğüne bile senden çok üzülür, canım babam.

Babamın gölgesinde büyüyen narin bir papatyayım ben, sevgisiyle sulanan merhametiyle büyüyen şefkatiyle güzelleşen bir kelebek…

Babalar ağaca benzer, dalları zaman zaman yaprak dökse de kökleri hep sağlamdır.

Gölgenden hiç ayrılmamak dileğiyle canım babam ♡

Ve tüm babalara… Bir ömür sağlık dileklerimle...

 

 

 

 

 

Su üstünde yürür gibi

Rüzgârın kanadında göğe yükselir gibi

Uçuşuyor ruhum boşlukta

Yedi kat gök binmiş tepeme

Fikir yerin dibinde

Beynimde heyelan...

İki ileri bir geri koşturuyor içimde

Saati bozuk, beden sarayım...

Yel değirmeninde öğütülüyor zaman...

Boşluğun içinde çınlıyor sesler

Duvarlara çarpıyor gölgelerimiz

Yağmurlardan aşınmış kubbelerimiz

Ve yokluğun izlerinde son...

Dönüyor zamansızlık içinde zaman çarkı

Sanıyorum yere değiyor parmak uçlarım

Alevin harında titreyen bakışlarım

Kaçışıyor dört bir yana hezeyanlarım

Bilinmezlik içinde ilerliyorum...

Bir ucu gök kubbede benliğimin tutacı

Çözülünce çöküyorum yüzüstü yere

Düşünce ellerimden tutan o kudret

Kocaman hiçlikte kayboluyorum

Benliğimi zerrelerde arıyorum

Buldum Buldum!

Kendimi buldum, Zannediyorum!

Başım hâlâ göklerde...

Hakikat...

Ayaklar altında sürünüyorum...

Yedi kat yer yedi kat gök

Katlanıp gidiyor önümde kâinat

Yerle bir olmuşum; yerle yeksan olmuşum

Bir avuç topraktan var oluşum...

Yolun sonunda bekliyor bizi sırat...

Varlığının en yüce delili kâinat...

 

 

 

 

17 AĞUSTOS 1999 DEPREMİ: 17 Ağustos 1999'da tüm Türkiye hüzne boğulmuştu. Çünkü o gece saat 03:02'de merkezi Gölcük olan 7.4 büyüklüğündeki bir deprem tüm Türkiye'yi uykusunda yakalamıştı. Yaklaşık 45 saniye süren bu deprem sadece Kocaeli değil, Ankara'dan İzmir'e kadar geniş bir bölgede hissedilmişti. Depremde resmî rakamlara göre 17.480 kişi ölmüş 23.781 kişi yaralanmıştı. 505 kişi sakat kalmış, 285.211 ev, 42.902 iş yeri hasar görmüştü.

2010 yılında yayınlanan Meclis Araştırması Raporu'nda ölen kişi sayısı 18.373 olarak güncellenmişti. Peki ya resmî olmayan bilgiler? Onlara göre en az 50.000 kişi can verirken 100.000'e yakın kişi yaralanmıştı.