Kapitalizmin esir çocukları

Esaret, hiç kimsenin kabullenmeyeceği bir durumdur. Çocuk dahi kendini kısıtlayan davranışa refleks gösterir. Kurtulmak ister, mücadele eder. İnsanoğlunu tarih boyu esaret altına almaya çalışanlar olmuştur. Şahsi menfaatler, sömürmek, köleleştirmek, kendi hükümranlıklarını sarsılmadan sürdürmek… Hepsi esaretin temelini oluşturur. Esasen nefsin ve şeytanın hâkimiyet kurma mücadelesidir meselemiz.

Çağımız, her şeyin çok farklılaştığı ve hatta ilk defa görülen durumlarla yüzünü göstermektedir. Esaret de bambaşka bir boyut kazandı bu devirde. Ve gelinen noktada bu esarete en çok maruz kalanlar en değerli varlıklarımız olan çocuklarımız! Sunulan eğitim-öğretim, medya ve internet araçları çocuklara ne katıyor, onlardan ne götürüyor çok ciddi değerlendirme gerektiren bir süreçtir.

Benim ise bu mini yazıda işaret etmek istediğim, çocuklara sunulan gıdalar (!) ve onların sağlığıdır...

Katkı maddelerinin kullanılmadığı gıda çok az. Sanırsınız kimya laboratuvarı! Gıdanın ömrünü tarih boyu atalarımız çeşitli tekniklerle uzatmışlar. Pastırma, tulum peyniri, süzme yoğurt misali. Lakin günümüzde mesele gıda ömrünü uzatmanın bahanesiyle ciddi bir sağlık tehdidi hâline dönmüştür. Çocukları cezbeden gıdalar; tatlandırıcılar, koruyucular, çeşitli özel sunumlarla evlatlarımızı içten içe zehirlemektedir. Yetkililerin yeterli tedbir almamaları ve meseleye karşı rahatlıkları endişe vericidir. Okul kantinlerinde satılan ürünlere bir bakalım. Durum içler acısı. Doğru düzgün bir kanun ve yaptırım yok. Sonuçta şırıngalı katil çikolatadan ölen çocuklarımız. Çok yazık! 21. Yüzyılda yaşıyoruz oysa!

Dileğim bu konunun sigara yasağı veya emniyet kemeri kadar gündem ve önem arz etmesidir. Bu arada anneler, lütfen daha bir anne olsun. Önce çocuklarımız sonra iş ve kariyer! Unutulmasın ki hayatta başarılı olmuş nice kadına sorulduğunda iş mi annelik mi denildiğinde “önce anneyim” demektedir. Ailede ebeveyn önce anne ve baba olduklarında kariyerlerinde de o derece başarılı olacaklardır.

 

 

 

 

 

Noksanlıktan münezzeh, hamd Allah’a mahsustur.

Allah’tan başka hiçbir, tapacak ilah yoktur.

Gördüğün görmediğin, bütün güçler onundur.

Hak teâlâdan, yardımsız, hiçbir güç kuvvet yoktur.

 

Farz vacip ve sünneti, yapan Allah’a kuldur.

Takvada önde olan, daha da efdâl olur.

Noksanlıktan münezzeh, hamd Allah’a mahsustur.

Hak teâlâdan yardımsız, hiçbir güç kuvvet yoktur.

 

İnsan yaptıklarından, harfiyen sorumludur.

Gün gelir sabır ile koruklar helva olur.

Noksanlıktan münezzeh, hamd Allah’a mahsustur.

Hak teâlâdan yardımsız, hiçbir güç kuvvet yoktur.

 

Çok ses yapan teneke, bil ki içi bomboştur.

Gübrelikte ot biter, muhannette et olur.

Noksanlıktan münezzeh, hamd Allah’a mahsustur.

Hak teâlâdan yardımsız, hiçbir güç kuvvet yoktur.

 

 

 

 

 

İMAM-I GAZÂLÎ: İslâm âlimlerinin büyüklerindendir. İsmi Muhammed bin Muhammed bin Muhammed bin Ahmed’dir. Künyesi Ebû Hâmid, lakabı Huccet-ül-İslâm ve Zeyneddîn’dir. Gazâlî nisbesiyle meşhurdur. Müctehîd idi. İctihâdı, Şâfiî mezhebine yakın olduğundan, Şâfiî mezhebinde sanılır.

İmâm-ı Gazâlî, çocukluğunda fıkıhtan bir miktarını kendi memleketinde okudu. Nizâmiye Üniversitesinde bulunduğu yıllarda, Kitâbü’l-Basît fil-Fürû, Kitâb-ül-Vesît, El-Veciz, Meâhiz-ül-Hilâf adlı kitaplarını yazdı. Gazâlî hazretlerinin, felsefecilerin görüşlerini çürütmek ve itikatlarına, felsefe karıştıran sapık fırkalara cevap vermek için yaptığı bu çalışmasını işiten birtakım kimseler, onu felsefeci zannetmiştir. Bunun sebebi, felsefe ile tefekkür arasındaki mühim farkı bilmemek olabilir. Felsefeciler aklı rehber edinmişlerdir. Mütefekkirler ise aklı kullanmakla beraber, akla da rehber olarak peygamberleri ve onların bildirdiği imanı almışlardır.

Göz için ışık ne ise, akıl için iman odur. Işık olmayınca göz göremediği gibi iman olmayınca akıl da doğru yolda yürüyemez. İmâm-ı Gazâlî, filozof değil müctehittir. Zaten İslamiyet’te felsefe ve filozof olmaz. İslâm âlimi olur.