Devlet, millet için varlık göstergesidir

 

Devlet, nizam ihtiyacının getirisi olarak içtimai bir vakıadır. Devlet, ihtiyaçları gidermekle, işleri düzenlemekle vazifelidir. Siyaset kurumu başlı başına ihtiyaçların ve ilişkilerin ele alındığı ve tahlil edildiği bir kurumdur. Devlet ise siyaset kurumunun, siyasi iletişimlerinin öbeklendiği, hudutları belli bir toprak parçasında hükmedendir.

Devlet, milletin teşkilatı için gerekli ve kâfi bir ifadedir ve devletsiz bir milletin, millet olarak kalması mümkün değildir. Bu manada devlet, millet için bir varlık göstergesidir. Devlet, milletten ayrı zikredilemez, tecrit edilemez. Devletin yokluğu, milletin devletleşemediğine ve bu da milletin sömürüye müsait bir hâlde bulunduğuna delalet eder.

Devlet yönetiminde vazgeçilemez, yok sayılamaz olan esas unsur, millîliktir. Millîlik; sürekli ve reel politik olarak var olması gerekendir ve resmî ve sivil olanın muvazenesini dengesini muhafaza edecek çıkış yoludur.

Siyasette millîlik, umumi millî duruşun müdafaasıdır. Millî duruş, dinamizmini millî iradenin her zaman tazeliğini muhafaza eden tecellisinden alır. Böyle olduğu noktada devlet, yönettiği ve işlerini hallettiği insanların menfaatlerini gözeten ve muhafaza eden bir potansiyel güç hâline gelir. Millî irade; millî ve manevi değerlere olan geleneksel nazarın ifadesidir. Milletçe alınan bu tavırda, milleti, millet hâlinde bir arada tutan ve ihmali mümkün olmayan müessirler vardır. Burada, ne olursa olsun kutuplaşmanın ve içtimai krizlerin artışı ne düzeyde olursa olsun, tarih tecrübesinden neşet eden (doğan) bir mana vardır ki, bu tecrübeden kaçış ve kurtuluş yoktur. Bu tarih tecrübesinden kurtuluşun olmaması, gayrimillî siyasi unsurların önündeki en büyük engel ve başındaki en büyük beladır.

Köklü bir tarih telakkisinden neşet eden devlet politikası hâlinde millîlik; millete sırtını dayamış, başka milletlerin tecrübelerini yer yer kendi havzasında eritmiş ama bu sırada da milletine gayrimillî değerleri ihraç etmemiş olmaktır.

Hâkimiyetin yönünü tayin eden kitlenin, kendisini yansıtan irade; millî politikanın iradesi ve kılavuzudur. Bu iradenin arkasında, açı tok kılmak ve esiri özgür hâle getirmek, vazgeçilmez bir politika ve varlık sebebidir...

 

 

 

ŞİİR

 

 

 

Yeniden doğdum bu başka âlem

Ruhuma kanat çizdi kader-i kalem

Yeis’i kovdum gitti keder-i elem

Sema aşk-ı bülbül, ben gül derem

 

Dallar çift çift, iki kuş taşır

Biri inci biri mercan taşır

Gündüz doymaz geceyi kaşır

Her geceye ay, dolunay dolaşır

 

Güneş gönül gözüne seyranda

Aşk tabibi ruhun cemal safında

Akıl yoldaş, hayâ şimşek hızında

Gül görmeden açtı bülbül dağında

 

Tövbe kapısında bülbül oldum

Gönül dağına açan gül buldum

Aşk tokmağına vurulan oldum

Burak’ım gülden, miraç buldum

 

Çıktım âlem-i seyre nazar kıldım

Her konağın çeşmesini içer kıldım

Gönlüme gülü, aşkın nakşı kıldım

Âlemde ben beni arar âdem kıldım

 

 

 

 

 

MİAD: Vadedilen gelecek zaman veya yer. Müsaade edilen zaman, kıyamet, mahşer; vaat, müddet gibi anlamlara gelmektedir. TDK kelimeyi “miat” olarak yazmakta ve eskimiş kelime notuyla birlikte “bir şeyin yapılması için tanınan süre”, “Bir şeyin yerine yenisinin verilebilmesi için kabul edilmiş bulunan süre, kullanma süresi” olarak tanımlamaktadır. Halk arasında kullanırken “bunun miadı doldu” denildiğinde “belirlenen süresi doldu” anlamında kullanılmaktadır. Bu açıdan “son kullanma tarihi” yerine “miat” kelimesi kullanılabilmektedir. Öte yandan mi’de kelimesi de miad kelimesinin çoğulu olup bildiğimiz sindirim organına verilen isimdir. Mideler, kursaklar anlamına da gelmektedir. Arz-ı Mev’ud denildiğinde de miad kelimesi ile aynı kökten olup “vadedilmiş arz” veya “vadedilmiş söz verilmiş topraklar” anlamında kullanılmaktadır.