"Şükür yılı..."

İnsanoğlu biraz da böyledir, bazen kendi yaşadıklarının tarihin en berbat şeyleri olduğuna inanır. Geçmişe bakmaz, geçmişte yaşanılanların üzerine bir sünger çeker ve kendi yılı ve/veya dönemi üzerinden karalar bağlar, ahlar çeker.

Çok uzağa gitmeye gerek yok belki de… Hani geçen karalamıştık; okumayı, hassaten “tarih okumayı sevmiyoruz” diye. Son 150 yıllık dünya tarihine bakarsak bir yılı ya da birkaç yıllık kısa bir dönemi kapsayan süreçlerde neler yaşanmış ne acılar, ne ahlar vahlar semaya uzanmış tüm çığlık ve çıplaklığıyla görebiliriz.

Birinci Dünya Savaşı'nda ölen insan sayısına, kullanılan yeni silahlarla ölen insanların yakınlarının cenazelerine dahi ulaşamamış olmasına bir bakalım. Özelde Osmanlı İmparatorluğu üzerinden imparatorluk hinterlandında bulunan bazı kaynaklara göre birkaç milyon Müslümanın bizatihi katledilmesine dolaylı yollardan da ana vatana dönüş yolunda çoluk çocuk perişan bir vaziyette vefat edişlerine bir bakalım…

İkinci Dünya Savaşı'ndaki insan kaybı herkesçe malum; sürgünlerde açlıktan ölen öldürülen milyonlarca insanı gözümüzde canlandıralım. Yokluk ve kıtlık yıllarına bakalım misalen 30’ların 40’ların Türkiye’sinde… 2 yaşında iken rahmetli babamın günlük ekmek istihkakının yazılı olduğu ekmek karnesine bir bakalım mı genç kardeşim!

1999 depremini yaşamış biri olarak devlet yöneticilerinin deprem bölgesine, bırakın çadırı barınağı, ekmek dahi göndermekten aciz kalışına bir bakalım mı?

Yaklaşık 70’li yıllarda doğanlar doğru düzgün yokluk görmemiştir. Kıtlık ile tanışmalarını iddia etmek ise mümkün değildir. Bu sebeple 2020 yılında gerçekleşen, her sene olabilecek olan birbirine benzer onlarca olayı sanki insanlık tarihini etkilemişçesine felaketler yılı ilan etmek en hafif ifadeyle okumamak, tarih bilmemek, biraz da şımarıklık sebebiyledir.

Evet, pandemi sonrası hepimizin konforu bozuldu kabul, fakat şükür elzem, şükür ve sabır gayretullaha dokunacak yolları kesecek en birinci sebeptir. Felaketler yılı yoktur. Geçmişten ibret aldığımız sürece yıllarımız hep "şükür yılı"dır.   

 

                                         

 

 

Bir meçhul gibi dolanıyorum şimdi kimsesiz yollarda,
Düşünceler acımasız bir sopa gibi zihnimde.
Dilimdeki her sözün acabasıyla uğraşmaktan

Geriye kalan bir yenilgi var ardımda,
Ya yorgunluğun binbir zahmetiyle uğraşmak?
Gördüğüm, duyduğum cümlelerden çelik dişli bir ısırık,
Bana düşman hiç sönmeyen bilinmez bir karanlık.
Kıl tüylerimde acımasızca gezen bu korkuya bak!
Gecelerimde, rüyalarımda bir inilti, tak tak…
İçimde hiç susmayan deli bir ses
Şu geçen ömre bak, gitti gidecek heves
Eskilerden bir nasihat lafzı, sabır ve akıl
Hakka ulaşır bir dua ışıl ışıl…
Umut...
Bazı şiirlerin yaşları vardır der bir şair,
Bense umudun şiirini yazan sessiz bir fakir.
Gelir bahar, güller açar, yeniden ıslanır bir hâki,
Açılır elbet binbir kapı, çözülür kördüğüm ipleri.
Kopar bedenimdeki bu umutsuzluk zinciri
Biter sönmeyen bu soysuz korku dikenliği
Kalpten dile dökülür Rahman'ın zikri
Rabbim ihsan eyle…
Kaldır bu çaresiz bedeni...