Efgan mı dersin figan mı?

Dünyada Engelliler Bakanlığının bulunduğu tek ülke olan, ölülerini dahi sayamayan ve her gün onlarca kişinin öldürülmesi gibi vakaların artık haberden bile sayılmadığı Afganistan'ın kuzey bölgesinde bir Türk yurdudur Güney Türkistan...

En mazlum, en fakir, en muhtaç ve en çok göz ardı edilen Türkistan... Zamanında Şakîk-i Belhî, Eshâb-ı kirâmdan Abdullah bin Abbâs hazretlerinin sohbetlerinde yetişen Dehhâk bin Müzâhim ve Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî gibi pek çok büyük âlim ve velinin yetiştiği, toprağı gülistan olan Türkistan... Anadolu’dan kadim ancak Anadolu’dan kimsesiz, Gaznelilerin, Selçukluların yadigârı topraklar...

Suriye, Irak, İran ve Kırım’daki kardeşlerimizle aynı kaderi hatta daha bedbaht bir kaderi paylaşıyor Güney Türkistanlı kardeşlerimiz. İki bin yıllık mazilerine rağmen “öz yurdunda garip öz yurdunda parya” durumdalar. Sefalet, fakirlik ve türlü zulümlerden asırlardır kurtulamıyorlar. Bir yandan işgalciler diğer yandan terör örgütleri halkı sömürüyor, masum ve çaresiz halk sesini çıkaramadan olanları kabul etmek mecburiyetinde kalıyor.

Yetim ve öksüz çocuklarla, kimsesiz ve alakaya muhtaç dede ve ninelerle, her yaştan engelli insanlarla dolu her yer. Evlerde o gün yemek olarak ne bulup da pişirilecek kara kara düşünülüyor. Bir lokma bir şey bulmak bile bazen ıstırap oluyor. Eskimiş, yırtık veya yamalı da olsa bir kıyafete sahip olmak onlar için iyi bir şey. Bütün bunlara rağmen haberleri medyada pek görülmüyor. Dünya burada olup bitenlere müdahale etmiyor, sessiz kalıyor.

Demokrasi vaadiyle, düzmece bir senaryolarla coğrafyaya gelen küresel güçler her şekilde sömürmeyi sürdürüyor… İşini tamamlayan yaptığı türlü vahşet ve gayrı insani fiilleri için hesap vermeden oradan ayrılmayı düşünüyor. Güney Türkistan, Afganistan adını aldığından beri hakikaten efgan (figan) eksik kalmıyor. Kardeşlerimizin feryadını kimseler duymuyor.

 

 

 

 

 

 

Hayatı senin için taşıyorum heybemde

"Can alır" suallerim, sorsam ölürüm gülüm.

Mansur'un yoldaşıyım zamanın ötesinden,

Gösterme cemalini, görsem ölürüm gülüm.

 

Hep uzaktan bakarım, böyle geçecek hayat.

Bu "ölümsüz" sevdayı hayallerinde yaşat.

Aramızda ateş var, mesafeleri uzat,

Köyünün civarına varsam ölürüm gülüm.

 

Beni hayatta tutan ayrılıktır, hicrandır.

Sana talip ten değil, seni seven bu candır.

Ömrüm ardınca geçti, bildim nice zamandır,

Vuslatını istemem, ersem ölürüm gülüm.

 

Sana dair içimde hatıram var izim var,

Kendimden sakladığım, esrarım var gizim var.

Merhem kabul etmeyen yaralarım, sızım var,

Söyletme beni zinhar dersem ölürüm gülüm.

 

Zülfünün büklümünde asılı hayallerim,

Dokunmaya uzansa taş kesilir ellerim,

Adın geçse lâl olur o şakıyan dillerim,

Derbeder saçlarına değsem ölürüm gülüm.

 

Bakma sen vuslat diye yanıp tutuştuğuma,

Dalına konmak için kuş olup uçtuğuma;

Aldırma doludizgin ardınca koştuğuma,

Endamını bir kere sarsam ölürüm gülüm.

 

Adın geçtiği yerde kendimi kaybederim.

Sorsan kim olduğumu şaşkınlıktan, ne derim?

Ben gitmeye alıştım yola düşer giderim,

Gel gitme yeter artık dersen ölürüm gülüm.

 

 

 

 

 

 

GÖLCÜK DEPREMİ: 17 Ağustos 1999’da seher vaktinde, saat 03.02’de Marmara Bölgesi ve çevresinde, 7,4 büyüklüğünde meydana gelen deprem 45 saniye sürmüştü. Milyonlarca vatandaşımızı uykuda yakalayan ve yurdun birçok yerinden hissedilen ve merkez üssü Gölcük olan deprem, bilhassa, Kocaeli, Sakarya, Yalova ve İstanbul’da büyük tahribat yapmış, Türk Milletini derinden yaralayarak, hayatı felce uğratmıştı... Bu depremdeki bazı kayıp ve zararlarımız şöyledir:

Vefat sayısı: 17.127, Yaralı sayısı: 43.953, Yıkılan ev sayısı: 66.441, Yıkılan iş yeri sayısı: 10.901... 

Aynı sene 12 Kasım 1999 Cuma günü saat 18.57'de 7.2 büyüklüğünde Düzce’de bir deprem daha yaşandı. 30 saniye süren bu depremde de 845 kişi vefat etti. 4948 kişi yaralandı. Depremden sonra Bolu'ya bağlı Düzce ilçesi, Türkiye'nin 81. ili oldu.